Aloïs Gerlo
Van Wikipedia
Aloïs J.P. Gerlo (29 januari 1915 - 3 september 1998) was een Vlaams verzetsman, journalist, publicist en de eerste rector van de autonome Vrije Universiteit Brussel.
Hij groeide op in Baasrode aan de Schelde als zoon van een huisschilder/glazenmaker. In 1933 was Gerlo één van de stichtende leden van de studentenclub Scaldis waarvoor hij tekst en muziek van het clublied schreef. Hij studeerde aan de Rijksuniversiteit Gent, de Sorbonne te Parijs en de ULB te Brussel. Hij werd doctor in de Wijsbegeerte en Letteren. Na zijn studies sloot hij zich aan bij de socialistische Belgische Werklieden Partij.
Toen voorzitter Hendrik de Man in juni 1940 de BWP ontbond om mee te werken aan de Nieuwe Orde, liep Gerlo over naar de Kommunistische Partij. Hij sloot zich aan bij het verzet en stichtte te Vilvoorde een afdeling van het Onafhankelijkheidsfront. Hij werd in deze verzetsbeweging uiteindelijk nationaal adjunct-secretaris en nationaal secretaris voor Vlaanderen. Hij was er belast met het toezicht op de sluikbladen.
Na de bevrijding was hij kortstondig kabinetschef van Fernand Demany, minister zonder portefeuille en secretaris-generaal van het OF. Eind 1945 werd hij hoofdredacteur van de communistische krant De Rode Vaan, waar hij bevriend geraakte met schrijver Louis Paul Boon.
In de periode 1948-1954 was Gerlo actief in de door de communisten gedirigeerde vredesbeweging en reisde in 1956 naar China en de Sovjet-Unie. Het was in deze periode dat de misdaden van Stalin in de openbaarheid kwamen en dat de Hongaarse opstand door het Sovjetleger in bloed werd gesmoord. Hij verliet hierop de KP en stapte over naar de sociaal-democratische BSP. Zelfs jaren later kon hij zich moeilijk vergeven lid geweest te zijn van de KP.
Hij bouwde een universitaire loopbaan uit en werkte mee aan verschillende wetenschappelijke werken. Veel aandacht ging daarbij uit naar geschiedenis, politiek en humanisme. Hij ijverde voor een splitsing van de unitaire tweetalige V.U.B/U.L.B. in twee zelfstandige universiteiten en werd in 1969 de eerste rector van de autonome Vrije Universiteit Brussel. Deze functie bekleedde hij tot 1974.
De Vlaamse ontvoogding lag Gerlo steeds nauw aan het hart, zo pleitte hij reeds in 1947 – toen nog communist – voor federalisme. In 1966 volgde hij Achilles Mussche op als voorzitter van het Vermeylenfonds, later stond hij ook aan het hoofd van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. Hij speelde verder nog een rol in de Vereniging van Vlaamse professoren, het Vlaams Onderwijscentrum Brussel en het Nationaal Komitee 5 november dat een grote betoging ter ondersteuning van Vlaamse eisen organiseerde. Hij was één van de weinige prominenten uit de Vlaamse Beweging die zich akkoord verklaarde met het Egmontpact. In december 1979 verliet Gerlo het Vermeylenfonds omdat hij voorstander was van het plaatsen van Amerikaanse kruisraketten en het Fonds niet wilde onderbrengen bij de Unie van Vrijzinnige verenigingen. In 1980 nam hij ook ontslag uit de socialistische partij.
Sindsdien partijloos noemde Gerlo zichzelf liberaal, sociaal-democraat, flamingant, nationalist en verdediger van Christelijke waarden. Hij publiceerde tal van “vrije tribunes” in verscheidene kranten waar hij zijn pro-westerse en bijwijlen anti-socialitische denkbeelden kenbaar maakte. In zijn latere dagen bekritiseerde Gerlo de politieke correctheid en het multiculturalisme. Deze ideologie omschreef hij als een “heilsleer zoals het communisme” en ook nog als “haaks op het wezen en de verworvenheden van de Vlaamse Beweging.”
[bewerk] Werken
- De Vlaamse Beweging op nieuwe banen. Verzamelde opstellen, 1966
- Dagboek van een scholier. Koninklijk Atheneum Gent 1929-1932, 1988
- Kroniek van de Vlaamse Beweging, 1988
- Noch hoveling, noch gunsteling. Een levensverhaal, 1989
- Universitaire kroniek, 1992
