Franse marine
Van Wikipedia
De Franse Marine, officieel Nationale Marine genoemd, (Frans: Marine Nationale) is het maritieme onderdeel van de Franse defensiemacht en de grootste van West-Europa, gemeten naar personeel. Het bestaat uit een complete range van schepen, van patrouilleboten tot fregatten die kruisraketten kunnen lanceren en heeft ook een nucleair vliegdekschip en vier nucleaire onderzeeërs met de mogelijk om ballistische raketten te lanceren.
Het motto van de Franse marine is Honneur, Patrie, Valeur, Discipline (Eer, Vaderland, Moed, Discipline). Deze woorden zijn te vinden op elk schip van de marine.
Inhoud |
[bewerk] De Franse Marine heden
Op dit moment (2006) is Alain Oudot de Dainville opperbevelhebber van de marine.
Momenteel is de Charles de Gaulle het vliegdekschip van de marine. Normaal gesproken heeft de Franse marine er twee, maar er is er pas een van de laatste generatie gebouwd.
De marine is verdeeld in vijf onderdelen:
- De Force d'Action Navale, oppervlaktevloot
- De Forces Sous-marines, strategische nucleaire onderzeebootvloot
- De Aviation Navale, marine luchtvaartdienst, zowel op het land als op zee gestationeerd
- De Fusiliers de Marine, voor de beveiliging van maritieme installaties op het land en de Commandos de Marine, voor amfibische operaties, worden samen FORFUSCO genoemd
- De Gendarmerie Navale, politietaken en kustwacht
[bewerk] Toekomstige ontwikkelingen
De Franse marine onderneemt een significate versterking, zowel door modernisatie als in aantal. Dit houdt onder andere in:
- Een tweede Vliegdekschip welke voor 2015 geleverd moet zijn, en een geplande onderhoudsbeurt voor de nucleair aangedreven Charles de Gaulle. Het nieuwe vliegdekschip wordt gebouwd volgens een Brits ontwerp, aangepast aan de Franse behoeften. Het schip zal een conventionele niet-nucleaire aandrijving krijgen.
- 2 Horizon eenheden die momenteel worden gebouwd
- 17 FREMM multipurpose fregat, verwachte eerste levering 2008
- 6 nucleaire aanvals onderzeeërs van de Barracuda-klasse
De uitrustingen zullen ook gemoderniseerd worden, te weten
- Nieuwe modellen van de Exocet raket
- MBDA Aster en SYLVER launcher systemen voor anti-raket- en luchtverdediging
- Kruisraketten SCALP EG
[bewerk] Geschiedenis
De Franse marine werd ook wel La Royale genoemd. De reden daarvoor is niet bekend. Het kan kan zijn vanwege de connectie met de Franse monarchie, of het was vanwege de locatie van het hoofdkwartier: Rue Royale in Parijs. De marine gebruikte de koninklijke titels niet zoals andere Europese marines, zoals de Britse Royal Navy, deden.
[bewerk] Middeleeuwen
De geschiedenis van de Franse marine gaat terug tot de Middeleeuwen, toen het werd verslagen door de Engelsen bij Slag om Sluys en het, met de hulp van Kastilië, de Engelsen versloeg bij La Rochelle.
De marine werd een samenhangend instrument van macht rond de 17e eeuw onder Lodewijk XIV. Onder toezicht van de 'Zonnekoning' was de Franse marine goed gefinancierd en uitgerust. Ze scoorden vele vroege successen in de Negenjarige Oorlog tegen de Royal Navy en de Nederlandse marine. Financiële problemen echter dwongen de marine terug naar de haven waardoor de Engelsen en Nederlanders het initiatief terug kregen. Voor de Negenjarige Oorlog, in de Nederlands-Franse Oorlog, wist het een belangrijke zege te scoren op een gecombineerde Spaans-Nederlandse vloot bij de Slag om Palermo.
[bewerk] 18e eeuw
De achtiende eeuw zag het begin van dominantie van de Royal Navy, welke een aantal grote overwinningen behaalde op de Fransen. Toch bleven de Fransen successen behalen, zoals in de Atlantische campagnes, geleid door Picquet de la Motte. In 1766 leidde de Bougainville de eerste Franse tocht rond de wereld.
Tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog vervulde de Franse marine een beslissende rol door de Amerikanen te steunen. De Franse marine was de enige marine om tegen de Britten te vechten, met de hulp van de Continentale en Amerikaanse staatsmarines en Amerikaanse privateers. Ook een indrukwekkende prestatie was dat de Fransen, onder de Grasse, een Engelse vloot versloegen bij de Slag om Cheasapeake in 1781, waardoor de Frans-Amerikaanse troepen de Slag om Yorktown, die ook gaande was, wonnen.
In India leidde Suffren indrukwekkende campagnes tegen de Britten (1770-1780) waardoor ze het overwicht kregen tegen viceadmiraal Sir Edward Hughes.
De Franse Revolutie betekende de dood van vele nobele zeelieden, waaronder Charles d'Estaing. Pogingen om de marine onder Napoleon tot een sterke strijdmacht te maken, werden tenietgedaan door de dood van Latouche Tréville en de Slag bij Trafalgar in 1805, waarbij de Britten een gecombineerde Frans-Spaanse vloot vernietigde. Hierdoor was de volledige dominatie van de Britten gegarandeerd tot de Tweede Wereldoorlog.
De enige Franse zege tegen de Britten tijdens Napoleon was de Slag bij Grand Port, gewonnen door admiraal Duperré.
[bewerk] 19e eeuwse wederopstanding
[bewerk] Technische innovaties
In de negentiende eeuw krabbelde de marine weer op en werd de tweede van de wereld achter de Britse Royal Navy. De marine voerde een succesvolle blokkade van Mexico uit tijdens de Gebakoorlog van 1884 en vaagde de Chinese marine weg in de Slag bij Foochow. Het diende ook als perfecte verbinding binnen het steeds groter wordende Franse Rijk. De Franse marine, gretig om de strijd met de Britten aan te gaan, nam een leidende rol in verschillende velden van de ontwikkeling van oorlogsschepen met de introductie van nieuwe technologieën.
- Frankrijk leidde de ontwikkeling van kanonnen met granaten, uitgevonden door Henri-Joseph Paixhans
- Le Napoléon was het eerste stoomvoortgestuwde slagschip in de geschiedenis in 1850
- La Gloire de eerste zeegaande ironclad in 1853
- In 1863 liet de Franse marine de Plongeur te water, 's werelds eerste mechanisch voortgestuwde onderzeeër
- In 1876 was de Redoutable 's werelds eerste oorlogsschip met een volledig stalen romp
De Franse marine werd ook een vervent voorstander van de Jeune École-doctrine, wat vroeg om kleine, maar sterke oorlogsschepen met krachtige kanonnen, om zo tegen de Britse vloot op te kunnen.
Die conceptuele en technologische voorsprong bleek aantrekkelijk voor het industrialiserende Japan. De Franse ingenieur Emile Bertin werd uitgenodigd voor vier jaar, om een compleet nieuwe vloot voor de Keizerlijke Japanse Marine te ontwerpen, wat leidde tot haar succes in de Eerste Chinees-Japanse Oorlog in 1894.
[bewerk] 20e eeuw
De marine ging door met baanbrekende innovaties, en deed het goed tijdens de Eerste Wereldoorlog.
[bewerk] Het eerste vliegdekschip
De uitvinding van het watervliegtuig in 1910, met de Franse Le Canard, leidde tot de eerste ontwikkelingen voor een schip dat vliegtuigen mee kon nemen welke uitgerust waren met drijvers. In 1911 komt de eerste watervliegtuig-carrier in Franse dienst, de La Foudre. Ze vervoerde vliegtuigen met drijvers in hangars onder het hoofddek, vanwaar ze met een kraan te water werden gelaten. La Foudre werd verder aangepast in November 1913 met een 10 meter vlak dek om vanaf daar de vliegtuigen te lanceren.
[bewerk] Vlootopbouw tussen de Wereldoorlogen
Elke Zeevloot bestaat uit een scala aan schepen van verschillende groottes, en geen enkele vloot heeft de middelen om elk schip het beste te maken in die klasse. Desondanks streven verschillende landen ernaar om in een bepaalde klasse uit te blinken. Tussen de Oorlogen was de Franse vloot opzienbarend door het bouwen van kleine aantallen schepen die "over the top" waren, in relatie tot anderen.
De Fransen besloten bijvoorbeeld "super-destroyers" te bouwen die tijdens de Tweede Wereldoorlog voor lichte kruisers werden gehouden. De Le Fantasque klasse destroyers is nog altijd 's werelds snelste klasse destroyers. De Surcouf onderzeeër was de grootste en sterkste van zijn tijd.
Maar de Fransen wilden of konden niet in elke klasse het beste schip hebben. Toen de Duitsers kwamen met de zogenaamde pocket slagschepen, antwoordden de Fransen met een klasse van twee schepen van het Dunkerque-klasse type, met kanonnen die net sterk genoeg waren om de Duitse schepen uit te schakelen maar ook niet meer dan dat.
[bewerk] Tweede Wereldoorlog
Aan het begin van de oorlog participeerde de Franse marine in een aantal operaties tegen de As-mogendheden, door te patrouilleren op de Atlantische Oceaan en het bombarderen van Genua. De Franse overgave veranderde dit drastisch: de Franse vloot trok zich onmiddellijk terug uit de gevechten.
De Britten beschouden de Franse vloot nog altijd als potentiëel gevaarlijk. De Fransen konden namelijk de kant van Duitsland kiezen, of, waarschijnlijker, de Duitse Kriegsmarine zou ze in handen krijgen. Het was essentieel dat ze buiten dienst gesteld werden. Enkele schepen lagen in havens die door de Britten gecontroleerd werden in Engeland of Egypte en deze werden overtuigd dat ze zich aan moesten sluiten bij de Gealliëerden als Vrije Franse schepen of werden ontmanteld.
Het merendeel van de vloot echter, lag in Dakar of Mers-el-Kébir. De Royal navy stelde een ultimatum, maar toen onderhandelingen onmogelijk bleken openden ze het vuur en zonken en beschadigden een groot deel van de Franse vloot (Operation Catapult) op 3 juli 1940. Dit resulteerde in verzuurde Engels-Franse relaties, die de hele oorlog zouden blijven en ook erna.
In november 1942 trokken de Geallieerden Frans Noord-Afrika binnen. Als tegenactie bezetten de Duitsers Vichy-Frankrijk (Case Anton), inclusief de Franse marinebasis Toulon, waar het grootste deel van de overgebleven Franse vloot lag. Dit was een belangrijk Duits doel troepen onder SS-commando kregen opdracht om ze te veroveren (Operation Lila). De Franse marineleiding was verdeeld over hun reactie: admiraal Jean de Laborde, commandant van de Forces de Haute Mer, pleitte ervoor om uit te varen en de Geallieerde invasievloot te onderscheppen, terwijl anderen, zoals admiraal Gabriel Auphan waren voor aansluiting bij de geallieerden. Op enkele oorlogsschepen ontstond een spontane demonstratie voor het aansluiten bij de Geallieerden met de leus "Vive de Gaulle! Appareillage!"
De orders van de Franse commandanten om de schepen te verwoesten in het geval de Duitsers ze wilden overnemen werd versterkt en dit gebeurde ook, ondanks de aanwezigheid van Duitse troepen. Geen enkel schip dat werd buitgemaakt kon gerepareerd worden. Enkele schepen vluchtten uit Toulon en sloten zich aan bij de Geallieerden, waarvan de onderzeeër [[Casabianca]] er een van de belangrijkste was.
Als gevolg hiervan sloten steeds meer Fransen zich aan bij de Geallieerden, inclusief schepen uit Egypte. Franse schepen ondersteunden de landingen in Zuid-Frankrijk (Operation Dragoon) en Normandië (Operation Neptune).
