Samarkand

Van Wikipedia

Het centrum van Samarkand

Samarkand (Samarqand of Самарқанд in het Oezbeeks) is een stad in Oezbekistan die 419.600 inwoners telt (januari 2004). De meeste inwoners zijn Tadzjieken.

Inhoud

1 Geschiedenis
2 Belangrijke en historische gebouwen
3 Geboren in Samarkand
4 Externe link

[bewerk] Geschiedenis

Samarkand werd in de 14e eeuw v. Chr. in de vruchtbare aarde van Serafšān als oase-stad gesticht. Het is een van de steden op de zijderoute tussen het Midden-Oosten en China, en dankt daar grotendeels ook zijn welvaart aan. Alexander de Grote veroverde de stad (toen bekend als Marakanda) in 329 v. Chr..

De Arabieren brachten de islam naar de regio Sogdië, die grotendeels christelijk was. Ibn Qutaiba veroverde de stad voor het eerst in 712, maar er volgden een aantal opstanden. Het duurde tot in 753, na de nederlaag van de Chinezen bij de rivier de Talas in 751, voor de islam er voorgoed vaste grond onder de voeten kreeg. Daarna volgden massale bekeringen tot het nieuwe geloof.

In 1220 veroverden de Mongolen van Dzjengis Khan de stad, waarbij ze zwaar beschadigd werd. Timoer Lenk maakte Samarkand later de hoofdstad van zijn grote rijk.

De Shakh-i Zindehmoskee in Samarkand (foto:Sergej Prokoedin-Gorski)

In 1868 kwam de stad onder Russische controle (protectoraat). In 1920 werd de laatste emir, Alimkhan, verdreven door de bolsjewieken. Hierna werd de sovjetrepubliek Boechara uitgeroepen. In 1924 ging deze echter op in de Oezbeekse SSR, waarvan het tot 1930 de hoofdstad was. Daarna kreeg Tasjkent deze positie in handen en heeft deze tot op heden behouden.

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1990 kwam de stad onder Oezbeeks bestuur.

[bewerk] Belangrijke en historische gebouwen

In Samarkand bevinden zich verscheidene parels uit de Islamitische architectuur. Het prachtige plein in het centrum heet het Registan. Aan het plein staan drie grote madrassa's (islamitische scholen). Verder is er de Bibi-Khanum, gebouwd door Timoer Lenk voor zijn geliefde ("bibi"). Timoer Lenk zelf ligt begraven in de Gur-Emir. Tenslotte is er de Shah-i-Zinda, het eeuwenoude kerkhof met bijbehorende moskee.
De stad werd door UNESCO tot werelderfgoed verklaard.