Zhou-dynastie
Van Wikipedia
De Zhou-dynastie (周朝) (eind 10e eeuw voor Christus - 256 voor Christus) volgde de Shang-dynastie op en ging vooraf aan de Qin-dynastie in China. De Zhou-dynastie hield langer stand dan elke andere dynastie in de geschiedenis van China.
In de Chinese historische traditie wettigden de heersers van Zhou hun leiderschap door het Hemels Mandaat aan te halen, het begrip dat de heerser (de "Zoon des Hemels") over goddelijk recht beschikte en dat zijn onttroning zou bewijzen dat hij het mandaat had verloren. Het Mandaat van de Hemel vestigde de veronderstelde goddelijke voorvader van Zhou, Tian-Huang-Shangdi, boven de goddelijke voorvader van de Shang-dynastie, Shangdi. De doctrine verklaarde en rechtvaardigde de nalating van Xia en Shang en steunde terzelfdertijd de legitimiteit van huidige en toekomstige heersers. De Zhou-dynastie werd opgericht door de familie Ji en had zijn hoofdstad in Hao (dichtbij de huidige stad Xi'an). De vroege Zhou-dynastie deelde de taal en de cultuur van Shang (Yin), maar breidde zich tegelijkertijd uit door verovering en kolonisatie.
Rond 318 v. Chr. ontstond het rijk van het Xiong Nu-volk. Zij vielen China vaak lastig door de Zijderoute te blokkeren.
In de westelijke historiografie wordt de Zhou-dynastie vaak bestempeld als feodaal, omdat de vroege gedecentraliseerde controle van Zhou vergelijking met de middeleeuwse regering in Europa oproept. In de Chinese marxistische historiografie wordt de Zhou-dynastie aangemerkt als het begin van de feodale fase van de Chinese geschiedenis.
|
|
|---|
|
Xia | Shang | Zhou | Qin | Han | Drie Koninkrijken | Jin | Noordelijke Wei | Sui | Tang | Jurchen+Song |Yuan | Ming | Qing |
