7 Iris
Z Wikipedii
| [[Grafika:|250px]] |
|
|---|---|
| Odkrycie | |
| Odkrywca | John Russell Hind |
| Data odkrycia | 13 sierpnia 1847 |
| Nr planetoidy | 7 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Występowanie planetoidy | pas główny |
| Średnia odległość od Słońca | 2,38511518975631 AU |
| Wielka półoś orbity | 2,38511518975631 AU |
| Mimośród | 0,231345137579545 |
| Peryhelium | 1,83333038803907 AU |
| Aphelium | 2,936899991473546 AU |
| Okres obiegu wokół Słońca | 3,68 roku |
| Średnia prędkość orbitalna | 19,03 km/s |
| Nachylenie orbity względem ekliptyki | 5,52729457269803° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica | 225×190×190 km |
| Masa | ok. 1,0 x 10 19 kg |
| Średnia gęstość | 2,4 g/cm3 |
| Okres obrotu wokół własnej osi | 7,139 h |
| Albedo | 0,2766 |
| Jasność absolutna | 5,51 m |
| Typ spektralny | Typ S |
| Temperatura | śred. ~171 K max. 275 K (+2º C) |
| Satelity naturalne | brak danych |
7 Iris, siódma w kolejności odkrycia planetoida z pasa asteroid pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Spis treści |
[edytuj] Odkrycie i nazwa
7 Iris została odkryta przez przez Johna Russella Hinda w dniu 13 sierpnia 1847 roku.
Nazwa asteroidy pochodzi od posłanki bogów Iris z mitologii greckiej.
[edytuj] Orbita
Orbita planetoidy Iris nachylona jest pod kątem 5,527˚ do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,231. Ciało to krąży w średniej odległości 2,38 AU wokół Słońca. Peryhelium orbity znajduje się 1,83 AU, a aphelium 2,93 AU od Słońca. Na jeden obieg naszej Dziennej Gwiazdy asteroida ta potrzebuje 3,68 roku ziemskiego.
[edytuj] Właściwości fizyczne
Jest to ciało, którego wielkość wynosi 225×190×190 km, jest więc to obiekt o nieregularnym kształcie. Albedo Iris – dość duże jak na planetoidę - to 0,277, jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,51m. Okres obrotu tego ciała określa się na 7,139 godziny, oś obrotu nachylona jest do płaszczyzny orbity planetoidy pod kątem 85˚, co powoduje, że toczy się ona niemal po swej trajektorii. W wyniku tak ułożonej osi obrotu przez niemal połowę roku iridiańskiego w okolicach biegunowych nie świeci Słońce, drugi biegun natomiast cały czas wystawiony jest na światło słonecznie – potem sytuacja się odwraca. Dodatkowo zjawisko takie doprowadza do znacznych różnic w temperaturze powierzchni stron nasłonecznionej i ciemnej w okresie tamtejszych zim i lat.
Powierzchnia planetoidy wykazuje również duże różnice w albedo; na północnej półkuli znajdują się jasne obszary.
Iris składa się w dużej części z kompozytów żelazowo-niklowych oraz krzemianów z dużą ilością magnezu i żelaza. Jest ona prawdopodobnie źródłem pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami grupy L.
