Antoni Rowiński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Antoni Rowiński (ur. 31 grudnia 1878 w Mirkowie, powiat kępiński, zm. 26 lutego 1963 w Bytomiu), polski inżynier górnik, dyrektor kopalń.

Był synem Franciszka (nauczyciela szkoły elementarnej) i Pauliny z Beckerów, młodszym bratem księgarza i działacza społecznego Stefana. Kształcił się w gimnazjach klasycznych w Kępnie i Ostrowie Wielkopolskim; w gimnazjum w Ostrowie działał aktywnie w kole Towarzystwa im. Tomasza Zana (1901-1902 prezes). W 1902 wyjechał na studia w Akademii Górniczej we Freibergu (Saksonia). Po uzyskaniu dyplomu (1907) pozostał na uczelni przez rok jako asystent. W latach 1909-1922 był zatrudniony w kopalni węgla "Paulus-Hohenzollern" na Górnym Śląsku; przechodził kolejne szczeble zawodowe w tej kopalni (nadzorca, sztygar, zawiadowca). Jako jeden z nielicznych polskich inżynierów na Śląsku wielokrotnie spotykał się z szykanami pruskiej administracji górniczej.

W 1920 włączył się w działalność plebiscytową; kierował Wydziałem Górniczym Polskiego Komisariatu Plebiscytowego dla Górnego Śląska, wchodził w skład komisji granicznej jako reprezentant strony polskiej. Od 1922 był związany z Polskimi Kopalniami Skarbowymi na Górnym Śląsku; pełnił funkcję dyrektora kopalni "Król-Północ", od 1929 kopalni "Knurów". Działał w Związku Górników i Hutników Polskich (prezes Koła Śląskiego) oraz (po przekształceniu związku) w Stowarzyszeniu Polskich Inżynierów Górniczych i Hutniczych (członek Zarządu Głównego).

Pierwsze miesiące II wojny światowej spędził w więzieniu niemieckim w Ostrowie w charakterze zakładnika (w zastępstwie chorego brata Stefana). Zwolniony w listopadzie 1939, przeniósł się wkrótce do Warszawy, gdzie pracował w przedsiębiorstwie przewozowym; po powstaniu warszawskim przebywał kolejno w Skierniewicach i Bieżanowie koło Krakowa. Brał udział w pracy konspiracyjnej, konsultując plany organizacji powojennego górnictwa w Polsce.

Po wojnie powrócił do pracy w przemyśle węglowym. Zajmował kolejno stanowiska dyrektora technicznego Bytomskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego (1945-1946), członka Rady Techniczno-Ekonomicznej przy Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego (1946-1949), kierownika oddziału w Przedsiębiorstwie Budowy Zakładów Przemysłowych w Mikołowie (1949-1951). Później był projektantem w Głównym Biurze Projektów Przemysłu Węglowego w Świętochłowicach (1951-1953) i Biurze Projektów Górniczych w Katowicach (1953-1958). 1 lipca 1958 przeszedł na emeryturę.

Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta. Z małżeństwa z Marią z domu Kielman nie miał dzieci.