Bataliony bezpieczeństwa
Z Wikipedii
Bataliony bezpieczeństwa (gr. Τάγματα Ασφαλείας, Tágmata Asfalías) – greckie kolaboracyjne jednostki wojskowe w służbie Niemiec
Greckie bataliony bezpieczeństwa zaczęto tworzyć od września 1943 r. z inicjatywy wyższego dowódcy SS i policji w Grecji, SS-Gruppenführera Waltera Schimany oraz marionetkowego rządu Ioannisa Rallisa. Ich głównym zadaniem było wspieranie sił niemieckich w walce przeciwko partyzantom komunistycznym oraz pełnienie służby porządkowej i ochranianie obiektów militarnych. Używano ich także jako policji pomocniczej. Na ich czele stanął Dionisios Papadogonas, b. oficer greckiej armii. Przyjmowano do nich tylko ochotników. Rekrutowali się oni częściowo spośród członków różnych greckich faszystowskich partii i organizacji, b. oficerów i żołnierzy, ale także spośród ugrupowań prawicowych i konserwatywnych, które za główne zagrożenie dla kraju uważały komunistyczną partyzantkę spod znaku Ludowej Armii Narodowo-Wyzwoleńczej (ELAS). Żołnierze batalionów bezpieczeństwa nosili greckie mundury wojskowe gwardii, tzw. Evzonów i byli uzbrojeni we włoską broń. Początkowo sformowano cztery bataliony, ale w późniejszym okresie ich liczbę zwiększono do dziwięciu. Liczyły one ok. 5,7 tys. ludzi. Operowały głównie we wschodniej i centralnej części kraju oraz na Peloponezie. W okresie odwrotu wojsk niemieckich z Grecji pod koniec 1944 r. ubezpieczały szlaki komunikacyjne przed atakami ELAS.
Grecki rząd na uchodźstwie uznał służbę w batalionach bezpieczeństwa za zdradę. Dlatego po zakończeniu wojny wielu ich członków było sądzonych za kolaborację z okupantami. Z drugiej jednak strony b. żołnierze batalionów bezpieczeństwa w dużej liczbie wzięli udział po stronie Brytyjczyków i rządu w wojnie domowej z komunistami.
