Izoterma LGD
Z Wikipedii
Izoterma LGD (izoterma Lopez-Gonzaleza i Dietza) to 2-parametrowe równanie, które opisuje adsorpcję wielowarstwową na powierzchni homogenicznej (energetycznie jednorodnej). Jest prostą izotermą adsorpcji o charakterze eksperymentalnym, powstałą w wyniku spostrzeżenia, że dane izoterm doświadczalnych dobrze opisywanych w obszarze niskich i średnich ciśnień względnych x (z reguły od 0,05 do 0,4) przez znane izotermy teoretyczne, leżą zwykle pomiędzy nimi. Przewidywania dalszego przebiegu (x > 0,4) za pomocą izotermy BET dawały zbyt wysokie wartości adsorpcji, natomiast dla izotermy Hüttiga przewidywania były zbyt niskie. Stąd badacze zaproponowali stosowanie prostego równania będącego w istocie średnią arytmetyczną równań izoterm BET i Hüttiga:
![\theta = \begin{matrix}\frac{1}{2}\end{matrix} \left[\theta_{BET}(K,x) + \theta_{Hutt}(K,x) \right]](../../../math/9/3/b/93bd0426d668e3723265b52e03eb4e21.png)
gdzie:
- θ = a/am - (statystyczne) pokrycie powierzchni (a - ilość zaadsorbowana - adsorpcja, am - pojemność monowarstwy adsorpcyjnej),
- x = p/ps - ciśnienie względne adsorbatu (p - ciśnienie, ps - ciśnienie pary nasyconej),
- K - stała równowagi adsorpcji,
Okazało się, że taka prosta 2-parametrowa izoterma zadziwiająco dobrze pasowała do wielu izoterm eksperymentalnych. Wytłumaczeniem może być to, że izoterma BET zwykle przewiduje zbyt silną adsorpcję w obszarze tworzenia wielowarstwy, podczas gdy izoterma Hüttiga z reguły zaniża przewidywania.
Stosunkowo niedawno zaproponowano bardzo podobne równanie, izotermę LGDa, będące w istocie analitycznym przybliżeniem izotermy LGD. Zaletą tego równania jest ułatwiona analiza jego właściwości:
Równania LGD i LGDa mogą być stosowane jako izotermy lokalne przy opisie adsorpcji na powierzchni heterogenicznej (energetycznie niejednorodnej) za pomocą ogólnego równania całkowego.
