Jacek Soplica
Z Wikipedii
Jacek Soplica (ksiądz Robak) - główna (fikcyjna) postać poematu epickiego Adama Mickiewicza "Pan Tadeusz". Szlachcic litewski, przeciwnik rodu Horeszków, ojciec Tadeusza, ksiądz z zakonu bernardynów.
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
[edytuj] Nota biograficzna
Soplica pochodził ze zubożałego rodu szlacheckiego. W młodości słynął z zawadiactwa, awanturnictwa i hulanki. Dzięki swym przywarom stał się nieformalnym przywódcą miejscowej szlachty. Wykorzystywał to stolnik Horeszko bratając się z Soplicą. Odmówił mu jednak ręki swej córki, Ewy.
Zawiedziony Soplica poślubił pierwszą z brzegu ubogą szlachciankę, z którą miał syna Tadeusza. Niekochana przez męża, zmarła wkrótce po porodzie. Jacek tymczasem popadł w pijaństwo. Pewnego dnia przybył pod zamek który był atakowany przez Moskali. Widząc radość Horeszki po odpartym ataku, Soplica wziął strzelbę zabitego Rosjanina i zastrzelił Stolnika Horeszkę. Został uznany za zdrajcę i stronnika Moskali, którzy chcieli go uhonorować. On się jednak nie zgodził.
By odpokutować swe czyny oddał swego syna na wychowanie, wyjechał z kraju i wstąpił do Legionów Polskich generała Dąbrowskiego. Wraz z nimi walczył w kampanii włoskiej, odnosząc wiele ran. Następnie wstąpił do zakonu bernardynów i został tajnym emisariuszem Napoleona. Z zadaniem wszczęcia powstania na Litwie przedostał się przez granicę i rozpoczął agitację wśród szlachty i chłopów.
Postać Jacka Soplicy powszechnie uważana jest za wyraz zmiany sposobu myślenia u polskich poetów doby romantyzmu. Soplica jest pierwszym w historii polskiej literatury bohaterem narodowym, który odwołuje się nie tylko do szlachty, ale także do chłopstwa. Wedle badaczy twórczości Mickiewicza, postać Jacka Soplicy stała się odzwierciedleniem poglądów autora po klęsce powstania listopadowego, które według Mickiewicza zakończyło się klęską, gdyż objęło jedynie możnych, a nie cały naród.
