Jan Rustem

Z Wikipedii

Jan Rustem (lit. Jonas Rustemas, ur. 1762 w Stambule, zm. 21 czerwca 1835 w Puszkach k. Dukszt) - polski malarz, portrecista, profesor Uniwersytetu Wileńskiego.

Z pochodzenia był Ormianinem lub Grekiem. Sprowadzony do Polski przez gen. Adama Czartoryskiego, przebywał w niej w latach 1774-1775. Malarstwa uczył się u Jana Piotra Norblina, następnie u Macrella Baciarellego. W latach 1788-90 przebywał w Niemczech; w 1788 wstąpił do tamtejszej loży wolnomularskiej. Po powrocie do Polski przebywał na Litwie, prawdopodobnie w 1794 wrócił do Warszawy. W 1798 ostatecznie osiadł na Litwie. Rozpoczął pracę na Uniwersytecie Wileńskim, początkowo jako adiunkt Franciszka Smuglewicza przy katedrze malarstwa. W 1811 został profesorem nadzwyczajnym rysunków, od 1819 prowadził zajęcia z malarstwa. Profesorem zwyczajnym został w 1821. W 1826 przeszedł na emeryturę, lecz kontynuował wykłady aż do 1831. Jego uczniami byli Józef Oleszkiewicz, Kanuty Rusiecki. Ponadto pełnił różne funkcje na uniwersytecie: w 1812 mianowano go nadwornym konsyliarzem, a w 1818 radcą kolegialnym.

Aktywnie działał również w masonerii litewskiej, należał do lóż Gorliwy Litwin i Dobry Pasterz.

Był przede wszystkim portrecistą, malawał portrety profesorów uniwersytetu, ziemiaństwa i inteligencji wileńskiej. Tworzył liczne autoportrety, na których widać jego charakterystyczne, egzotyczne rysy twarzy. Malował również sceny historyczne i pejzaże. Projektował dekoracje i kostiumy dla wileńskiego teatru.

Źródła:

• Od starożytności do współczesności - Malarstwo i rzeźba, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2006
• Malarstwo Polskie w zbiorach za granicą, Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska, Wydawnictwo Kluszczyński, 2003, ISBN 83-88080-85-7
• Rustem, Jan, webart: malarstwo polskie