Leon Schiller

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Leon Schiller, właściwie Leon Schiller de Schildenfeld (ur. 14 marca 1887 roku, zm. 25 marca 1954 roku). Reżyser, krytyk i teoretyk teatralny, autor scenariuszy teatralnych i radiowych, kompozytor i pieśniarz polski pochodzenia austriackiego.

Pomnik Leona Schillera w Łodzi

Pochodził z nobilitowanej przez cesarzową Marię Teresę katolickiej rodziny austriackiej, osiadłej w XIX wieku w Polsce.

Zasłynął interpretacjami dramatów Mickiewicza - legendarne Dziady w Teatrze Polskim w Warszawie 1934 roku; wystawiane później we Lwowie (1932), Wilnie (1933) i Sofii (1937).

Studiował filozofię i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz na Sorbonie w Paryżu. Współpracował z teatrami w Warszawie (Teatr Polski, Reduta, Teatr im. W. Bogusławskiego, Teatr Ateneum), Łodzi i Lwowie.

Debiutował jako piosenkarz w kabarecie Zielony Balonik w 1906 roku, a jako reżyser w 1917 roku w Teatrze Polskim w Warszawie. W latach 1930 - 1932 był kierownikiem artystycznym i reżyserem dramatu w Teatrze Wielkim, Rozmaitości i Małym we Lwowie. We Lwowie rozwinął swoją koncepcję teatru monumentalnego, która zaowocowała m.in. realizacjami utworów wielkich romantyków (Kordian - 1930, Dziady - 1932, Sen srebrny Salomei - 1932). W tym czasie wystawił na trzech scenach (w Teatrze Wielkim, w Teatrze Małym w sali Domu Katolickiego na Gródeckiej oraz w Teatrze Rozmaitości przy ul. Rutowskiego) 29 premier w dziale dramatu oraz kilkanaście wodewilów i operetek. Związki Schillera ze Lwowem trwały sporadycznie do 1939 - reżyserował kilka spektakli w czasie dyrektorowania Wilama Horzycy. Od 1933 roku kierownik wydziału reżyserskiego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST). Więziony na Pawiaku i w Auschwitz-Birkenau w związku z represjami po zastrzeleniu w marcu 1941 r. Igo Syma. Wykupiony z Auschwitz w maju tego roku przez siostrę, Annę Jackowską, za 12 tysięcy złotych za sprzedane klejnoty. Po II wojnie światowej, w latach 1946-1949, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi (PWST). Redaktor naczelny pisma Teatr (1947-1949), twórca pisma Pamiętnik Teatralny (1952).

Autor:

artykułów esejów zebranych w tomach:
- Teatr ogromny (1961)
- U progu nowego teatru (1978)

scenariuszy widowisk:
- Pastorałka (1931)
- Kram z piosenkami (1977)

Główne kierunki twórczości:

spektakle monumentalne:
- Samuel Zborowski (1927)
- Kordian (1930)
- Dziady (1934)
- Nie-boska komedia (1938)

Zeitttheater (przedstawienia o aktualnej problematyce społecznej):
- Opera za trzy grosze” (1929)
- Krzyczcie Chiny (1932)
- Kapitan z Koepenick (1932)