Lubicz (województwo kujawsko-pomorskie)
Z Wikipedii
Lubicz, dawniej wieś, obecnie podzielona na dwa sołectwa (Lubicz Górny i Lubicz Dolny), w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie toruńskim, ok. 10 km na wschód od Torunia, na obu brzegach Drwęcy. Liczba mieszkańców ok. 5,6 tys., w tym Lubicz Dolny 2,2 tys., Lubicz Górny 3,4 tys. Przez wieś przebiega droga krajowa nr 10 Szczecin – Płońsk (odcinek drogi ekspresowej S10 – część planowanej autostrady A1) i droga krajowa nr 80 a także linia kolejowa Toruń – Sierpc.
[edytuj] Historia
Okolice wsi były zamieszkane w starożytności (odnaleziono cmentarzysko z grobami skrzynkowymi), w średniowieczu zaczął się tutaj rozwijać ważny ośrodek przemysłowo-handlowy, który największą rolę odgrywał w XVIII w. W Lubiczu działały wtedy: młyn zbożowy, tartak, kuźnia miedzi, folusz oraz papiernia. W okresie zaborów wieś została podzielona - część prawobrzeżna znalazła się w zaborze pruskim, a część lewobrzeżna w zaborze rosyjskim. Stan taki utrzymywał się do 1919, gdy obie części wsi znalazły się w Polsce, z tym że aż do 1938 roku leżały one w różnych województwach. Do dzisiaj wieś dzieli się na Lubicz Dolny (lewobrzeżny, siedziba władz gminy) i Lubicz Górny. Ze względu na odrębną historię, istnienie odrębnych sołectw, uznaje się, iż są dwie wsie. Obelżywie nazywa się mieszkańców Lubicza Górnego "bosymi antkami", natomiast Dolnego chwalebnie "śledziami" (ma to związek z lepszą sytuacją gospodarczą Lubicza Dolnego w przeszłości).
[edytuj] Zabytki
- cmentarz ewangelicki z nagrobkami z końca XIX - pocz. XX w. (w dużej części zniszczony)
- kaplica neogotycka z XIX w.
- kościół gotycki z pierwszej połowy XIV w. (nie istnieje, zburzony w latach 70. lub 80. XX w.)
- domy drewniane i murowane z końca XIX i pocz. XX w.; w Lubiczu Górnym częściowo zabudowa o charakterze małomiasteczkowym
Zobacz też: gmina Lubicz.
