Lufa gwintowana
Z Wikipedii
Lufa gwintowana - rodzaj lufy, stosowanej w broni palnej już w połowie XV stulecia. W lufie tej znajduje się gwint (skręcenie), które nadaje pociskowi ruch wirowy przez co jego lot jest znacznie bardziej stabilny dzięki efektowi żyroskopowemu. Jej zaletą jest duża celność, jednak ze względu na długi czas nabijania pierwszych egzemplarzy stosowana była początkowo jedynie w broni myśliwskiej lub wyborowej (np. arkebuzach). Powszechne stosowanie luf gwintowanych miało miejsce w drugiej połowie XIX wieku wraz z wynalezieniem amunicji zespolonej i broni odtylcowej.
W broni palnej występuje zazwyczaj (z wyjątkiem broni gładkolufowej) wewnątrz lufy gwint wewnętrzny ekstremalnie grubozwojowy, tzn. skok tego gwintu jest bardzo duży, często na całej długości lufy nie ma nawet pełnego zwoju tego gwintu. Jednocześnie jednak naciętych jest kilka (zazwyczaj od 4 do 6, w lufach wielkich kalibrów, np. armatnich nawet znacznie więcej) bruzd gwintu.
W chwili wystrzału pocisk w płaszczu z miękkiego stopu miedzi (lub pocisk stalowy z pierścieniem miedzianym) przeciskany jest z dużą prędkością przez nagwintowany przewód lufy; w efekcie, mimo że zwój gwintu jest bardzo wydłużony, pocisk nabiera dużej prędkości obrotowej (np. przy założeniu, że końcowa prędkość pocisku w lufie wynosi 200 m/s, lufa ma 1 metr długości, i na całej długości jest dokładnie jeden zwój gwintu, to pocisk opuszczając przewód lufy będzie wirował z prędkością 200 obr/s).
Gwintowanie lufy zwiększa odrzut broni przy strzelaniu, a także bardzo zwiększa siły działające na lufę. Wykonanie lufy gwintowanej jest znacznie trudniejsze w porównaniu z lufa niegwintowaną.
