Nierówność Höldera
Z Wikipedii
W analizie harmonicznej nierówność Höldera jest fundamentalną nierównością wiążącą przestrzenie Lp. Nazwana nazwskiem matematyka Otto Höldera, została wpierw sformułowana przez L. J. Rogersa (1888) i ponownie odkryta przez Höldera (1889).
Nierówność Höldera jest używana do wykazania uogólnionej nierówności trójkąta w przestrzeni Lp, nierówności Minkowskiego oraz do ustalenia warunku dualności dla przestrzeni Lp i Lq jeśli oraz .
Spis treści |
[edytuj] Nierówność Höldera
Niech 1 ≤ p, q ≤ ∞ będą wykładnikami sprzężonymi, tzn. 1/p + 1/q = 1.
Niech f należy do przestrzeni Lp(X), g należy do Lq(X), gdzie X jest przestrzenią mierzalną.
Wtedy iloczyn fg należy do przestrzeni L1(X) oraz
Równość zachodzi wtedy i tylko wtedy gdy istnieją stałe α,β niezerowe, takie że: .
Jak wynika z własności wykładników sprzężonych powyższy warunek zachodzenia równości jest równoważny warunkowi, że istnieje niezerowa stała k, taka że: .
[edytuj] Najważniejsze przypadki szczególne
- Jeśli p = q = 2, to nierówność Höldera znana jest jako Nierówność Schwarza.
- W przestrzeni euklidesowej Rn (lub Cn) nierówność Höldera przyjmuje postać:
- , .
- W przestrzeniach ciągów nieskończonych otrzymujemy
- W przestrzeni całkowalnych funkcji o wartościach zespolonych nierówność Höldera przyjmuje postać:
- W przestrzeń probabilistycznej, zbiór , oznacza przestrzeń zmiennych losowych ze skończonym p - momentem, , gdzie symbol oznacza wartość oczekiwaną, otrzymujemy:
[edytuj] Uogólnienie
Metodą indukcji matematycznej można pokazać następujące uogólnienie:
Niech będą takie, że:
Załóżmy, że . Wtedy oraz
[edytuj] Literatura
- W. Rudin, Analiza rzeczywista i zespolona, PWN, Warszawa, 1998