Rzeczne lodołamacze na Wiśle

Z Wikipedii

Rzeczne lodołamacze na Wiśle - pod koniec XIX wieku, w zaawansowanym okresie rozwoju przemysłowego wzrosło zapotrzebowanie na przeciwdziałanie przeciwpowodziowe w zurbanizowanych obszarach nadmorskich. Pierwszą bazą wiślanych lodołamaczy stała się założona w 1889 roku baza remontowa w Górkach Wschodnich (dzisiejsza Stocznia Wisła).

Spis treści 1 Od 1891 do 1945 1.1 Polski Zarząd Dróg Wodnych w Tczewie 2 Od 1945 roku 2.1 Projekt L-400 2.2 Projekt L-250 3 Statek muzeum

[edytuj] Od 1891 do 1945

Pierwszy rzeczny lodołamacz na obszarze ujściowym dolnej Wisły wszedł do eksploatacji w roku 1881. Został zbudowany, podobnie jak 12 kolejnych jednostek (które weszły do służby przed I wojną światową) w gdańskich stoczniach (Schichaua, F. Devrienta i J. Klawittera).

Wytyczenie nowego głównego koryta ujściowego Wisły (Przekopu Wisły) w latach 1890-1895, powstanie nowoczesnego systemu przeciwpowodziowego w ciągu Martwej Wisły i powstanie nowej Śluzy w Przegalinie doprowadziło do przebazowania flotylli lodołamaczy do portu w Przegalinie.

[edytuj] Polski Zarząd Dróg Wodnych w Tczewie

W okresie dwudziestolecia międzywojennego system dróg wodnych dolnej Wisły podlegał administracji Polskiego Zarządu Dróg Wodnych w Tczewie. W służbie tczewskiego zarządu wodnego znajdowały się kolejno (do wybuchu II wojny światowej trzy lodołamacze "Wrobna", "Gabriel Narutowicz" i "Rekin").

[edytuj] Od 1945 roku

Po wojnie nazwa zarządu wodnego uległa zmianie na Rejon Dróg Wodnych w Tczewie. Nowy rejon dróg wodnych dysponował 11 lodołamaczami (wszystkie zbudowane przed 1939 rokiem, z tego 5 jeszcze w XIX wieku). Były to jednostki pogdańskie jak i zdobyczne niemieckie - przydzielone w ramach reparacji wojennych bądź wydobyte i odbudowane.

Różnorodność jednostek i ich zaawansowany wiek techniczny doprowadziły do powstania nowych polskich konstrukcji lodołamaczy rzecznych opracowanych przez biura konstrukcyjne z Gdańska i z Wrocławia.

[edytuj] Projekt L-400

Konstrukcja została opracowana przez Gdańskie Biuro Konstrukcyjne Morskiego Taboru Pływającego przy współudziale Politechniki Gdańskiej. Wybudowano dwie jednostki przez Stocznię Remontową w Gdyni (prototyp o nazwie - "Rosomak").

[edytuj] Projekt L-250

Projekt L-250 został opracowany samodzielnie przez Biuro Projektów i Studiów Taboru Rzecznego we Wrocławiu. Budowę czterech jednostek projektu L-250 zlecono Stoczni Remontowej w Gdyni. W styczniu 1960 roku pierwszy prototypowy lodołamacz projektu L-250 pod nazwą "Lampart" podjął służbę w dzisiejszym Przedsiębiorstwo Budownictwa Wodnego z Tczewa. Oprócz swego priorytetowego przeznaczenia spełniał również funkcje holownicze. Po 44 latach służby lodołamacz został wycofany ze służby w roku 2004.

[edytuj] Statek muzeum

Rozważa się projekt przekształcenia "Lamparta" w pomnik materialnej historii polskiego budownictwa okrętowego i walki z żywiołem powodziowym w Tczewie.

Tczewskie lodołamacze przeprowadzały doroczną żmudną pracę kruszenia lodu na ujściowym obszarze dolnej Wisły, przyczyniając się znacząco do ochrony przeciwpowodziowej Żuław Wiślanych i odciążenia istniejących ziemnych umocnień przeciwpowodziowych.