Trioda
Z Wikipedii
Trioda jest najprostszą i najstarsza lampą wzmacniającą. Składa się z trzech elektrod – anody, katody i siatki. Trioda umożliwia sterowanie przepływem elektronów z katody do anody przez zmianę napięcia na siatce – a zatem umożliwia budowanie wzmacniaczy sygnałów elektrycznych.
Wydajność emisji elektronów z katody zależy od natężenia pola elektrycznego przy katodzie. W diodzie na to pole wpływa tylko anoda, w triodzie anoda i siatka, niezależnie od siebie – możliwa jest więc regulacja prądu anody za pomocą innej elektrody - siatki. Ponieważ siatka znajduje się bliżej katody niż anoda to oddziałuje ona silniej na emisję elektronów z katody niż anoda – im silniej tym większe wzmocnienie da się uzyskać za pomocą lampy.
Podstawowymi parametrami triody jest wzmocnienie (wyrażane w V/V) – parametr mówiący ile razy więcej musi się zmienić napięcia na anodzie w stosunku do napięcia na siatce aby utrzymać ten sam prąd anodowy, nachylenie charakterystyki (wyrażone w mA/V) – parametr mówiący o ile miliamperów zmieni się prąd anody przy zmianie napięcia na sitace o 1V przy niezmiennym napięciu na anodzie, oraz napięcia maksymalne, prąd maksymalny i moc maksymalna jaka może wydzielić się na anodzie.
Podstawowym podziałem triod jest podział na triody sygnałowe służące do jak najsilniejszego wzmocnienia amplitudy sygnału, oraz triody głośnikowe – służące do dostarczenia dużej mocy do obciązenia.
Oprócz wzmacniania sygnałów elektrycznych triody są również używane do detekcji, generacji dragań elektrycznych, jako lampy impulsowe i inne. W europejskim systemie oznaczeń lamp triodom odpowidają litery C dla triod sygnałowych i D dla triod mocy
Przykłady triod: A425, AC2, ECC81, ED500
Pierwszą triodę skonstruował w roku 1906 Lee de Forest. Wynalezienie triody umożliwiło rozwój radia, telewizji, wszelkich innych dziedzin elektroniki, w końcu komputera.
