Ukraiński Legion Samoobrony
Z Wikipedii
Ukraiński Legion Samoobrony (Legion Wołyński) – ukraińska ochotnicza formacja zbrojna podczas II wojny światowej
Jesienią 1943 r. władze odłamu melnykowców Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów kierowanego przez Andrija Melnyka, współpracujące blisko z Niemcami, utworzyły ochotniczą jednostkę pod nazwą Legion Wołyński (Niemcy nadali mu oficjalną nazwę 31. Schutzmannschafts-Bataillon der SD). Na jego czele stanął płk Petro Diaczenko, a cała kadra oficerska składała się z Ukraińców. Niemcy przydzielili jedynie do jego sztabu swoich oficerów łącznikowych – Haupsturmführera Asmusa i Obersharführera Raulinga. Miała ona stanowić przeciwwagę wobec banderowskiej Ukraińskiej Powstańczej Armii. Początkowo działał on na obszarze Wołynia i okolic, walcząc z komunistyczną partyzantką oraz pacyfikując polskie wsie. Legion był bardzo dobrze uzbrojony i wyposażony, miał nawet pododdział artylerii, saperów i szpital polowy. Kadry dla niego kształciły się w stworzonej specjalnie w tym celu szkole oficerskiej w Łucku. Wydawał własną gazetę "Ukraińskij Legioner".
Po dotarciu Armii Czerwonej na obszar jego działalności został wycofany na zachód. Od 15 do 23 września 1944 r. Legion w sile ok. 400 ludzi brał udział w walkach z powstańcami warszawskimi na Czerniakowie, działając przeciwko Zgrupowaniu "Radosław" i Zgrupowaniu "Kryska" oraz desantowanym oddziałom 9. Pułku Piechoty 3. Dywizji Piechoty z 1. Armii WP. Następnie przerzucono go do Puszczy Kampinoskiej, gdzie walczył z oddziałami Grupy Kampinos AK. Po tych walkach wycofano go dalej na południowy zachód; uczetniczył w kolejnych walkach pod Bykowem i Krakowem. Stamtąd transportem kolejowym przeniesiono Ukraińców przez Austrię do Słowenii, gdzie walczyli z komunistycznymi partyzantami. Ostatecznie na pocz. 1945 r. przydzielono ich do 14. Dywizji Grenadierów SS. Po zakończeniu wojny nie zostali, tak jak pozostali żołnierze Dywizji, wydani Sowietom, ale mogli zamieszkać na Zachodzie.
