Władysław Wawrzyniak
Z Wikipedii
Władysław Wawrzyniak (ur. 15 maja 1890 w Antoninie - zm. 1940 w Katyniu) - polski dowódca wojskowy, major.
Ukończył Królewskie Gimnazjum w Ostrowie (był prezesem Towarzystwa Tomasza Zana, maturę zdał w 1911) oraz studia prawnicze na uniwersytetach w Monachium i we Wrocławiu.
Aktywny uczestnik wydarzeń Republiki Ostrowskiej, powierzono mu dowództwo nad utworzonym wówczas I Pułkiem Piechoty Polskiej. Został on rozwiązany pod naciskiem władz niemieckich i poznańskich. Miesiąc później, w styczniu 1919 roku, objął dowódctwo Batalionu Pogranicznego ze Szczypiorna i na jego czele ponownie zajął Ostrów. W powstaniu wielkopolskim był dowódcą Okręgu Wojsk VII Frontu Południowego. Współdowodził także 12 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich.
W czasie II wojny światowej uwięziony przez NKWD, osadzony w Kozielsku, zamordowany w Katyniu.
Dosłużył stopnia majora. Wyróżniony m.in. Krzyżem Niepodległości i Orderem Virtuti Militari V klasy. W Ostrowie uhonorowany ulicą swojego imienia.
Opracował Zarys historii powstanie w południowej części Księstwa Poznańskiego ("Wolność" 4, 5, 7/1922 Poznań).
