Walentin Lebiediew
Z Wikipedii
Walentin Witalijewicz Lebiediew, ros. Валентин Витальевич Лебедев (ur. 14 kwietnia 1942 w Moskwie (ZSRR)), inżynier, kosmonauta radziecki.
Spis treści |
[edytuj] Wykształcenie
- 1959 – szkołę średnią ukończył w mieście Narofomińsk w okręgu moskiewskim.
- 1960 – zakończył kurs w Orenburskiej Wyższej Wojskowej Szkole Pilotów Myśliwskich (ВВАУШ).
- 1966 – został absolwentem Moskiewskiego Instytutu Lotnictwa (МАИ) im. S. Ordżonikidze i otrzymał tytuł magistra inżyniera i rozpoczął pracę w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Eksperymentalnej Budowy Maszyn (ЦКБЭМ) – poprzednio biuro konstrukcyjne S. Koroliewa OKB-1, a obecnie RKK Energia.
- 1967 – jako przedstawiciel techniczny ze strony głównego zakładu w przemyśle kosmicznym brał udział w w grupie poszukiwawczej, która na Oceanie Indyjskim miała odnaleźć statek kosmiczny „Zond”.
- październik 1968 – został na krótko oddelegowany do Indii w celu odzyskania statku „Zond-5”.
Później został instruktorem w oddziale kosmonautów. Brał udział w pracach nad rakietami ratunkowymi dla statków Sojuz i Ł-1. Ponadto opracowywał również metodykę ręcznego cumowania statku Sojuz ze stacją orbitalną. - grudzień 1969 – pomyślnie przeszedł kwalifikacyjne badania medyczne. Każdą wolną chwilę poświęcał na latanie. Opanował pilotaż śmigłowca Mi-1 oraz samolotu odrzutowego Ł-29.
- 1971 – do momentu zaliczenia do oddziału kosmonautów w 1972, przechodził przeszkolenie w Szkole Pilotów Doświadczalnych gdzie latał na takich samolotach jak: MiG-15 i MiG-21.
- kwiecień 1975 – po obronie pracy w Moskiewskim Instytucie Lotnictwa otrzymał tytuł kandydata nauk technicznych.
- kwiecień 1977 – na tej samej uczelni, po obronie pracy otrzymał tytuł doktora nauk technicznych.
- 2000 - jako pierwszy kosmonauta został wybrany członkiem-korespondentem Rosyjskiej Akademii Nauk.
[edytuj] Kariera kosmonauty
Będąc jeszcze studentem po raz pierwszy próbował dostać się do oddziału kosmonautów. W grudniu 1969 roku przeszedł niezbędne badania w Instytucie Zagadnień Medyczno-Biologicznych (ИМБП) i został dopuszczony do treningu specjalistycznego.
- 22 marca 1972 – dostał się do trzeciej grupy kosmonautów jaką posiadało Biuro Konstrukcyjne „Energia”.
- 1972 – 1973 – przygotowywał się do lotu na statku kosmicznym Sojuz w ramach programu „Orion”. Był wyznaczony do roli rezerwowego (trzeciego) inżyniera pokładowego misji Sojuz 13. We wrześniu 1973 w załodze z Piotrem Klimukiem został dublerem inżyniera pokładowego (zamienił w niej Jurija Ponomariowa). Na 11 dni przed wyznaczonym na dzień 18 grudnia 1973 startem statku kosmicznego Sojuz 13 załoga dublerów została załogą podstawową.
- 18 – 26 grudnia 1973 – uczestniczył w locie kosmicznym Sojuza 13.
- grudzień 1977 – luty 1979 – razem z Leonidem Popowem był w trzeciej (rezerwowej) załodze - stałych ekspedycji na stację orbitalną Salut 6 (były to loty Sojuza 26 i Sojuza 29).
- 25 lutego 1979 - w tym samym składzie załogi był dublerem inżyniera pokładowego misji Sojuz 32.
- 1979 – 1980 – przygotowywał się do lotu na stację Salut 6 w czwartej podstawowej załodze (ЭО-4). Dowódcą statku był wyznaczony Leonid Popow. Niestety poważny uraz kolana sprawił, że Lebiediew musiał zostać wycofany z przygotowań. Jego miejsce w załodze zajął Walerij Riumin.
- 1981 – maj 1982 – powrócił do przygotowań i został wyznaczony do nowej załogi razem z Anatolijem Bieriezowojem. Obaj byli dublerami członków załogo Sojuza T-4 (lot na stację Salut 6) oraz tworzyli załogę podstawową misji Sojuz T-5 (pierwsza stała załoga Saluta 7).
- 13 maja – 10 grudnia 1982 – uczestniczył w locie statku kosmicznego Sojuz T-5.
- 1983 – dostał się do grupy kosmonautów szkolących się w ramach programu Buran. Lebiediew od 1985 trenował w załodze z Aleksandrem Szczukinem. Pełnił w niej funkcję inżyniera pokładowego.
- 1986 – został odsunięty od przygotowań, a w załodze zastąpił go Siergiej Krikaliow.
- 1989 – 1993 – był kosmonautą Rosyjskiej Akademii Nauk (do 1992 była to Akademia Nauk ZSRR).
- 25 lutego 1993 – z uwagi na przejście na emeryturę opuścił oddział kosmonautów.
[edytuj] Loty załogowe
- „Sojuz 13”
18 grudnia 1973 wystartował w kosmos na pokładzie dwuosobowego statku kosmicznego Sojuz 13. W załodze dowodzonej przez Piotra Klimuka Walentin Lebiediew pełnił funkcję inżyniera pokładowego. Podczas lotu załoga testowała nowu statek kosmiczny. Sprawdzano systemy ręcznego i automatycznego sterowania pojazdem oraz metody automatycznej nawigacji w różnych warunkach lotu. Sojuz 13 posiadał na swoim pokładzie kamerę do prowadzenia obserwacji astrofizycznych. Przy jej użyciu wykonali spektroskopowe zdjęcia różnych rejonów Ziemi oraz prowadzili obserwację gwiazd w ultrafioletowym zakresie promieniowania. 26 grudnia 1973 kosmonauci pomyślnie wylądowali w odległości ok. 200 km od Karagandy.
Walentin Lebiediew po raz drugi wystartował w kosmos 13 maja 1982 na pokładzie statku kosmicznego Sojuz T-5. Dowódcą załogi był Anatolij Bieriezowoj a Lebiediew, tak jak podczas poprzedniego lotu, pełnił funkcję inżyniera pokładowego. Obaj kosmonauci 14 maja 1982, po pomyślnym dokowaniu i przejściu na pokład stacji orbitalnej Salut 7, zostali jej pierwszą stałą załogą. W czasie rekordowego, jak na tamte czasy, lotu załoga przeprowadziła liczne eksperymenty naukowo-techniczne i badania medyczno-biologiczne. Dwukrotnie do stacji Salut 7 dokowały statki załogowe, na pokładzie których znajdowały się tzw. załogi odwiedzające. 25 czerwca 1982 na Sojuzie T-6 przybyła radziecko-francuska załoga w składzie: Władimir Dżanibekow, Aleksandr Iwanczenkow i Jean-Loup Chrétien, która pracowała na pokładzie stacji do 2 lipca 1982. Drugą taką załogę przyjęto 20 sierpnia 1982 gdy na pokładzie Sojuza T-7 przybyli: Leonid Popow, Aleksandr Sieriebrow i Swietłana Sawickaja. Po zakończeniu wspólnych prac kosmonauci zamienili w obu statkach załogowych swoje indywidualne fotele i 27 sierpnia 1982 załoga odwiedzająca powróciła na Ziemie w kapsule Sojuza T-5. Nowy statek Sojuz T-7 pozostał do dyspozycji Lebiediewa i Bieriezowoja. 30 lipca 1982 obaj kosmonauci przebywali na zewnątrz stacji Salut 7 przez ponad 2,5 godziny.
Podczas trwania misji załoga Saluta 7 wyrzuciła przez śluzę powietrzną amatorskiego satelitę o wadze 26 kilogramów. Tak długa misja była możliwa również dzięki statkom towarowym serii Progress, które dostarczały kosmonautom na orbitę żywność, tlen, paliwo i inne wyposażenie. Podczas tej misji do Saluta 7 przybyły 4 statki tej serii: 25 maja 1982 – Progress 13, 12 lipca 1982 – Progress 14, 30 września 1982 – Progress 15 i 2 listopada 1982 – Progress 16. Kosmonauci w statku Sojuz T-7 powrócili na Ziemię 10 grudnia 1982.
[edytuj] Inna działalność zawodowa
- 1989 – 1991 – został zastępcą dyrektora ds. naukowych Instytutu Geografii Akademii Nauk ZSRR
- lipiec 1993 – został dyrektorem naukowego centrum wiedzy o Ziemi. Obecnie przebywa na emeryturze.
Autor około 120 publikacji naukowych i 26 wynalazków zastosowanych w systemach pokładowych stacji Salut i statków Sojuz. Ponadto napisał 6 książek, w tym:
- Obserwatoria w kosmosie „Sojuz 13” – „Orion 2” („Обсерватория в космосе Союз-13 - Орион-2”),
- „Techniczna efektywność załogowych statków kosmicznych”
- „Kosmonauci badają Ziemię” („Космонавты исследуют Землю”) - 1991
- „Мое измерение” ( Moja miara) – 1994 – napisana na podstawie dzienników jakie prowadził podczas lotu na pokładzie stacji orbitalnej Salut 7.
[edytuj] Nagrody i odznaczenia
- tytuł Bohatera Związku Radzieckiego i medal „Złotej Gwiazdy” – dwukrotnie (1973 i 1982),
- Order Lenina – czterokrotnie (1973, 1982),
- Legia Honorowa – Francja (1982)
- Złoty Medal im. K. E. Ciołkowskiego przyznany przez Akademię Nauk ZSRR (1984),
- „Zasłużony pracownik nauki Federacji Rosyjskiej” (1999),
[edytuj] Wykaz lotów
| Loty kosmiczne, w których uczestniczył Walentin W. Lebiediew | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 |
|
|
|
|
|
|
| 2 |
|
|
|
|
|
|
| Łączny czas spędzony w kosmosie — 219 dni 6 godzin i 6 sekund | ||||||
