Województwo inflanckie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

**Województwo inflanckie**

Herb

Nazwa łacińska	Ducatus Livoniae
Istniało	1620–1772
Prowincja	Inflanty
Stolica	Dyneburg
Sejmik	Dyneburg
Wojewoda	Zobacz: wojewodowie inflanccy
Powierzchnia	ok. 12 000 km²
Liczba powiatów	4
Liczba senatorów	3

Województwo inflanckie (Inflanty polskie) na mapie Łotwy

Województwo (księstwo) inflanckie zwane też Inflantami polskimi powstało w 1620 r. z pozostałej przy Polsce części województwa wendeńskiego. Oficjalnie dopiero postanowieniem sejmu z 1667 roku otrzymały tytuł księstwa, a ustrój województwa, dzieląc się administracyjnie na tzw. trakty: dyneburski, rzeżycki, lucyński i marienhauski. Miały trzy godności senatorskie: biskupa, wojewody i kasztelana. Miastem odbywania sejmów był Dyneburg (Dźwinów). Inflanty były we wspólnym władaniu Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Herbem województwa był srebrny gryf w koronie na czerwonym polu z mieczem skierowanym do góry i monogramem SA (Sigismundus Augustus).

Szlachta Inflant polskich, pochodząca z rodów rycerskich Kawalerów Mieczowych pochodzenia niemieckiego, związana licznymi węzłami cywilizacyjnymi z Polską, uległa gruntownej polonizacji, dostarczając szeregu zasłużonych Polsce rodów, w tym: Tyzenhausów, Grotusów, Rejtanów, Denhoffów, Korffów, Romerów, Mohlów, Weissenhoffów, Platerów, Manteuffelów i innych. Inflanty polskie po pierwszym rozbiorze Polski zostały wcielone do Rosji.