Związek Synarchiczny
Z Wikipedii
Związek Synarchiczny – polskie niewielkie ugrupowanie polityczne w okresie II Rzeczypospolitej
Włodzimierz Tarło-Maziński, związany z masonerią, w maju 1924 r. utworzył Polski Związek Synarchiczny, w sierpniu 1928 r. przemianowany na Związek Synarchiczny. Do głównych działaczy należeli także Józef Jankowski i Stanisław Gaszyński. Do 1937 r. ugrupowanie nie przejawiało jednak szerszej działalności poza publikacyjną (pismo "Synarchista", wychodzące od 1926 r. w Warszawie oraz różne wydawnictwa książkowe). W 1937 r. podjęto próby rozszerzenia działalności, m.in. poprzez powołanie Konfederacji Synarchicznej, ale starania te przerwał wybuch wojny. Członkowie Związku Synarchicznego reprezentowali pogląd, że dla Polski najlepszym ustrojem byłaby synarchia, czyli połączenie głównej zalety ideologii lewicowych, tj. swobodnego rozwoju indywidualnego jednostek (który to rozwój w warunkach demokratycznych prowadzi do anarchii) z prawicowymi zasadami jedności państwa i silnych rządów. W praktyce uosobieniem tego związku miałby być synarcha – posiadacz pełnej władzy zwierzchniej. Przygotowaniem do ustroju synarchicznego byłaby monarchia konstytucyjna.
[edytuj] Bibliografia
Wojciech Roszkowski, Synarchiści polski międzywojennej, [w:] "Przegląd Powszechny", 1983, nr 5-6
