Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος τιμήθηκε με αναμνηστικό γραμματόσημο των ΕΛΤΑ, το οποίο κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2002.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος ή Χρύσανθος Φιλιππίδης και κατά κόσμον Χαρίλαος Φιλιππίδης (Γρατινή Ροδόπης, 1881 – Αθήνα, 28 Σεπτεμβρίου 1949) ήταν έλληνας θεολόγος, θρησκευτικός ιεράρχης και ακαδημαϊκός.

Το 1903 χειροτονήθηκε διάκονος και άρχισε την υπηρεσία του στη Μητρόπολη της Τραπεζούντας ως ιεροκήρυκας και καθηγητής στο «Φροντιστήριο» (Γυμνάσιο) της πόλης, όπου δίδαξε θρησκευτικά μαθήματα αναπληρώνοντας και τον συνοδό μητροπολίτη ως πρόεδρος των σχολικών επιτροπών.

Σπούδασε θεολογία στην Σχολή της Χάλκης και μετεκπαιδεύτηκε στην Λωζάνη της Ελβετίας και στην Λειψία της Γερμανίας. Το 1913, εξελέγη μητροπολίτης στην Τραπεζούντα του Πόντου. Αναμίχθηκε πολύ στις προσπάθειες για την απαλλαγή των Ποντίων και των Αρμενίων από την τουρκική καταδυνάστευση, και γι' αυτό οι τουρκικές Αρχές τον καταδίκασαν ερήμην σε θάνατο ^[1].

Από το 1926 έως το 1938, χρημάτισε αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα. Το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1938, με παρέμβαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και με τον αναγκαστικό νόμο 1493/03-12-1938, ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών στην θέση του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, του οποίου την εκλογή δεν ενέκρινε το καθεστώς Μεταξά ^[2]. Το 1940 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος ανέπτυξε έντονη εθνική δράση, εμψυχώνοντας τον λαό και τον Στρατό της χώρας. Όταν η Ελλάδα έπεσε στα χέρια του Άξονα το 1941, ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος αρνήθηκε να ορκίσει την δωσίλογη κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου λέγοντας χαρακτηριστικά: «Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς.» Για την στάση του αυτή, στις 2 Ιουνίου του 1941, με Συντακτική Πράξη της κατοχικής κυβέρνησης, καθαιρέθηκε από το αξίωμά του. Κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, τάχθηκε υπέρ της «δυναμικής αντιμετώπισης» των κομμουνιστών, όπως άλλωστε και οι διάδοχοί του στην ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος ^[3]. Πέθανε το 1949.