Φεουδαρχία
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η φεουδαρχία (ή και φεουδαλισμός) είναι ένα πολιτικό σύστημα που αναφέρεται στην υπέρμετρη εξουσία των ευγενών απέναντι του βασιλιά, ή, γενικά, ενός κεντρικού ηγεμόνα. Παρ' όλα αυτά, ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως για την κοινωνικο-πολιτική κατάσταση της δυτικής Ευρώπης κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα.
[Επεξεργασία] Ιστορία
Ευγενείς υπερείχαν στην εξουσία πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ήδη από τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. της Αιγύπτου, η εξουσία των ευγενών αυξανόταν ολοένα και περισσότερο, ενώ χανόταν η ισχύς του κεντρικής εξουσίας.
Όταν, όμως, αναφερόμαστε για την μεσαιωνική φεουδαρχία, μιλάμε για το πώς μεταβλήθηκε ο δομή όλου του δυτικοευρωπαϊκού κόσμου και για την απώλεια των κεντρικών εξουσιών προς όφελος των ευγενών και των τοπικών αρχόντων.
Η τροπή αυτή οφείλεται, κυρίως, λόγω της ανικανότητας των κεντρικών κυβερνήσεων να αποκρούσουν τις επιδρομές των Βίκινγκ, στις αρχές του 9ου αιώνα μ.Χ.. Πιο πολύ αποδιοργανώθηκε η Φραγκική Αυτοκρατορία, η οποία άρχισε να παρακμάζει λόγω εμφυλίων πολέμων και συγκρούσεων. Συνεπώς, οι απλοί άνθρωποι κατέφευγαν στους τοπικούς άρχοντες, για την ασφάλεια και την προστασία τους, ενισχύοντας τους τοπικούς άρχοντες, που με την σειρά τους περιφρονούσαν τον πλέον ανίσχυρο βασιλιά ή αυτοκράτορα.
