گیلک
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
گیل یا گیلَک، نام قومی ساکن کرانه‌های جنوب و جنوب غربی دريای خزر است که در استان‌های گيلان و مازندران زندگی می‌کنند.
گیلک‌ها به یکی از زبان‌های ایرانی از شاخه شمال غربی صحبت می‌کنند. زبان اين قوم گيلکی و محل سکونت‌شان از غرب به رضوان‌شهر و از شرق به استان گلستان محدود می‌شود.
در شمال استان سمنان و قزوين به‌ویژه منطقه طالقان و الموت نیز، بازماند‌گان این قوم حضور دارند.
مردمان کوه‌های مازندران، هنوز هم خود را گالش (تيره‌ای از گيلکان، و در واقع همان گيلک‌های کوه‌نشين) و زبان خويش را گِلِکی می‌نامند.
پیش از آمدن آریاییان به منطقه که میان ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ پ.م. روی داده مردمانی بومی بطور پراکنده در کرانه دریای خزر ساکن بوده‌اند از جمله کادوسی‌ها در ناحیه گیلان. آریاییان بطور گسترده در منطقه نشیمن گزیدند و زبان ایرانی از همان زمان در جنوب دریای خزر زبان رایج گشت.
[ویرایش] منبع
جنیدی، فریدون، زندگي و مهاجرت آريائيان، بنیاد نیشابور.
