მარიის სასახლე (სანქტ-პეტერბურგი)
ვიკიპედიიდან
მარიის სასახლე, ასევე ცნობილი როგორც მარიინსკის სასახლე იყო ბოლო ნეოკლასიკურ სტილში ნაგები იმპერიული სასახლე სანქტ-პეტერბურგში, რუსეთი. სასახლე აშენდა 1839-1844 წლებში სამეფო კარის არქიტექტორი ანდრეი სტაკენშნეიდერის პროექტით.
სასახლე დგას წმინდა ისაკის საკათედრო ტაძრის პირდაპირ 99 მეტრი სიგანის ლურჯი ხიდის გადაღმა. მე-18 საუკუნეში ეს ადგილი ეკუთვნოდა ზახარ ჩერნიაშოვს, სადაც მისი სახლი იდგა (1762-68), რომელსაც დროდადრო უთმობდნენ კონდეს პრინცსა და სხვა უცხოელ ძვირფას სტუმრებს რუსეთის დედაქალაქში ვიზიტისას. 1825-39 წლებში ჩერნიაშოვის სახლში სამხედრო სკოლა იმყოფებოდა, სადაც მიხაილ ლერმონტოვი სწავლობდა ორი წელი.
სტაკენშნეიდერის სასახლის იდეა იმპერატორ ნიკოლოზ I-ს გაუჩნდა მისი ქალიშვილის დიდი გრაფინია მარია ნიკოლაევნასთვის საჩუქრის მიზნად იუჟინ დე ბოჰარნესის ვაჟთან ქორწინებასთან დაკავშირებით. მიუხედავად იმისა, რომ მიწითალო-მოყავისფრო ფასადი კორინთული კოლონებით ტრადიციულ ნეოკლასიკურ წყობაშია გადაწყვეტილი, მთელი დიზაინი მე-17 საუკუნის ფრანგული ბაროკოს ზეგავლენით შეიქმნა. ასევე შეინიშნება რენესანსის ეკლექტიური ზეგავლენა ექტერიერის ორნამენტებსა და ინტერიერის დეკორაციებზე. შენობის ყოველი მთავარი დარბაზი სხვადასხვა ისტორიულ სტილშია გადაწყვეტილი.
მარიის სასახლე იმპერიის საკუთრებაში 1884 წელს დაბრუნდა, მის განკარგვაში რჩება 1917 წლამე, და აქ განლაგებული იყო რუსეთის იმპერიის სახელმწიფო საბჭო, სახ. კანცელარია და მინისტრთა საბჭო. სახელმწიფო საბჭოს სესიათა დიდი დარბაზის დიზაინი ეკუთვნის ლეონ ბენუას (1906). 1902 წლის 2 აპრილს ტერორისტების მიერ მოკლულ იქნა შინაგან საქმეთა მინისტრი, დმიტრი სიპიაგინი, სასახლის ვესტიბიულში.
დროებითმა მთავრობამ სასახლე საკუთარ მფლობელობაში აიღო 1917 წლის მარტში და გადასცა რუსეთის რესპუბლიკის საბჭოს. ოქტომბრის რევოლუციის შემდეგ სასახლეში სხვადასხვა საბჭოთა სამინისტროები და აკადემიები სახლობდნენ. დიდი სამამულო ომის დროს მასში ჰოსპიტალი იყო განთავსებული და იგი ინტენსიური დაბომბვის ქვეშ მოჰყვა. ომის შემდეგ სასახლე ლენინგრადის საქალაქო საბჭოს მფლობელობაში გადავიდა, 1991 წელს კი სანკტ-პეტერბურგის აღმასრულებელ ასამბლეას გადაეცა.
