Afsnijden van haaienvinnen

Van Wikipedia

Finning is de Engelse term voor het afsnijden van haaienvinnen voor consumptiedoeleinden. Het is een van de oorzaken van de sterke achteruitgang in de haaienstand in de laatste 20 jaar.

Volgens natuurbeschermers is de handel in haaienvinnen gebaseerd op vinnen die van levende gevangen haaien worden afgesneden. Omdat haaienvlees op zich weinig waard is, worden de nog levende haaien daarna teruggeworpen in zee om meer ruimte te scheppen op de visboten. De haaien die ontdaan zijn van hun vinnen sterven daarna in de oceaan. Echter volgens Giam Choo Hoo, het langst levende lid van het comite CITES is dit onjuist en ‘worden de vinnen pas van de haaien gesneden als zij al dood zijn’.

Een gedroogde vin voor consumptie

Gedroogde vinnen als medicijn

Finning wordt fel bestreden door groepen die begaan zijn met het welzijn van dieren en natuurbehoud, zowel op morele gronden als vanwege het feit dat het de oorzaak is van de snelle achteruitgang van de haaienpopulatie. Op de rode lijst van IUCN staan 39 haaiensoorten vermeld met als toevoeging: ernstig bedreigd, bedreigd of kwetsbaar (‘Critically Endangered, Endangered or Vulnerable’). De zogeheten Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES) noemt in Appendix II drie haaisoorten: de walvishaai, de grote witte haai en de reuzenhaai. Appendix II noemt soorten die niet met uitsterven worden bedreigd, maar waarbij wel controle op de internationale handel is vereist, om hun populaties in stand te kunnen houden.

Naar schatting worden 10-100 miljoen haaien per jaar afgeslacht vanwege hun vinnen, met een mediane waarde van 38 miljoen. De opbrengst hiervan wordt geschat op 1.2 biljoen US dollars. Vanwege het lucratieve aspect van deze handel, bestaat er het vermoeden van banden met de georganiseerde misdaad. Sommige haaiensoorten zijn in de laatste 50 jaar met 80% in aantal gedaald.

Sommige organisaties beweren dat vooral de bijvangst (niet opzettelijk vangst door vissersboten) verantwoordelijk is voor deze daling, en dat de markt voor haaienvinnen maar weinig invloed hierop heeft. Naar schatting is de bijvangst verantwoordelijk voor een daling van 50%. Anderen beweren weer dat vooral de markt voor haaienvinnensoep de belangrijkste factor vormt. Tommy Chueng die verantwoordelijk is voor de wetgeving in de catering sector van Hong Kong zegt: ‘ik geloof niet dat haaien een bedreigde diersoort vormen. Dat geldt misschien voor sommige specifieke soorten, maar de vinnen komen niet van specifieke soorten. Er zijn nog voldoende soorten in overvloed over’.

Het is moeilijk om deze beweringen pro en contra echt hard te maken. Er zijn wel nieuwe wetten aangenomen die finning verbieden, hoewel het moeilijk blijft de naleving hiervan in internationale wateren te controleren. De VS hebben onlangs finning verboden voor in de VS geregistreerde vissersboten, en in de eigen territoriale wateren. Ook mogen haaienvinnen niet meer zonder het totale karkas worden ingevoerd. Internationale visserij-organisaties zijn bezig met de voorbereiding van een soortgelijke wetgeving voor de Atlantische oceaan en de Middellandse zee. Finning is ook verboden in het Oostelijk deel van de Stille Oceaan, maar blijft gehandhaafd in de rest van de Stille Oceaan en Indische Oceaan.

Hong Kong Disneyland heeft na druk van natuurbeschermingsgroepen haaienvinnensoep van het menu gehaald, en de Universiteit van Hong Kong heeft verboden haaienvinnensoep op de campus te serveren. Van de 97% respondenten in de WWF Seafood Awareness enquete zegt tenslotte 39% dat zij zullen stoppen met het eten van haaienvinnensoep als blijkt dat haaien bedreigd worden, en zegt 58% dat zijn hun consumptie zullen beperken.

[bewerk] Referenties

Baum J.K., Myers R.A., Kehler D.G., Worm B., Harley S.J., Doherty P.A. (2003) — Collapse and Conservation of Shark Populations in the Northwest Atlantic. Science, 5605: 389–392.