Open access development
Van Wikipedia
Tijdens de Holland Open Software Conferentie 2006 gaven mr. Dr. Jaap Dijkstra en mr. Mathieu Paapst een presentatie van een wetenschappelijk paper uit 2005 onder de titel “Legal Knowledge-based system improvement through open source development”. Hierbij vestigden zij de aandacht op de vele problemen welke zich bij de overheid voor kunnen doen door het gebruik van gesloten (juridische) informatiesystemen en stemcomputers. De aangedragen oplossing was iets wat door Paapst benoemd werd als “Open Access Development”: het door derden laten onderzoeken op kwaliteit en waar toegestaan het verbeteren van deze systemen binnen een open source/content/access omgeving. Het is juist deze drieslag waardoor OAD zich onderscheidt van andere ontwikkelingsmodellen. Zo is het bij open source en open content veelal toegestaan om software, broncode of informatie te verspreiden en onder voorwaarden te bewerken. Open access onderscheidt zich van deze twee doordat het wel garanties geeft voor de toegang tot (veelal wetenschappelijke) informatie maar waarbij bewerking door anderen niet is toegestaan.
Open Access Development is een ontwikkelingsmethode waarbij broncode, kennisregels of andere gegevens openbaar worden gemaakt aan een community van (deskundige) derden zodat werking en kwaliteit gecontroleerd kunnen worden. Afhankelijk van de gebruikte licentievoorwaarden kan deze community zich beperken tot het geven van inhoudelijk commentaar, het maken van bewerkingen of toevoegingen en/of zelf het werk verder verspreiden. Volgens de methode zou het dus voor verbetering van kwaliteit en het garanderen van transparantie niet per definitie noodzakelijk zijn dat er door derden bewerkingen of aanpassingen kunnen worden gemaakt.
Voorbeeld: De broncode van een stemcomputer zou openbaar kunnen worden gemaakt en onderzocht kunnen worden door een ieder zonder dat een derde deze specifieke code verder gaat verspreiden of bewerken. Wel kan een ieder voorstellen doen tot verbetering. Het resultaat zal zijn dat er kwalitatief beter software kan ontstaan en dat een overheid weet hoe zijn eigen systemen werken. Het enkele toegankelijk maken van bijvoorbeeld broncode is daarvoor echter niet voldoende. Het gaat er om dat dergelijke code ook begrijpelijk is en dat er een community bestaat of aanwijsbaar is welke zich daadwerkelijk kan bezig houden met de controle.
