Sophie in Beieren
Van Wikipedia
Sophie Charlotte Augustine in Beieren (22 februari 1847 - 4 mei 1897) was prinses van Beieren, Hertogin in Beieren en later - door haar huwelijk - Hertogin van Alencon-Orléans.
Zij was de jongste dochter van hertog Maximiliaan Jozef in Beieren en diens vrouw Ludovika en de jongste zus van de Oostenrijkse keizerin Elisabeth.
Sophie bracht het grootste gedeelte van haar jeugd door op het slot Possenhofen, niet ver van München. Nadat al haar broers en zussen getrouwd waren was zij vanaf 1861 nog als enig kind op het ouderlijke slot. Ze was zeer bevriend met haar neef Lodewijk, die in 1864 als Lodewijk II de Beierse troon zou bestijgen. Ze deelden een grote liefde voor de natuur en voor de muziek van Richard Wagner. Omdat Sophie mooi kon zingen en bovendien zichzelf begeleidde op de piano, zong zij regelmatig stukken uit de opera's van Wagner voor Lodewijk.
Aangezien zij de schoonzus was van de machtige Oostenrijse keizer, Frans Jozef I waren er veel Europese prinsen geïnteresseerd in haar hand. Zo deden prins Louis van Portugal en Lodewijk Victor, een jongere broer van de Oostenrijkse keizer, haar een aanzoek. Met steun van haar vrijgevochten vader, sloeg ze deze aanzoeken af.
Uiteindelijk verlooft ze zich met haar neef, koning Lodewijk II van Beieren. Dit zeker ook omdat haar moeder zich zorgen maakte over de al te intieme omgang die haar dochter met Lodewijk onderhield. Tot een huwelijk kwam het evenwel niet. Mogelijk door bindingsangst verbrak Lodewijk de verloving. Daarop heeft Sophie een korte maar kennelijk hevige omgang met de kunstschilder Edgar Hanfstaengl. Deze werd evenwel niet geschikt geacht als toekomstige levenspartner.
Ludovika ging daarom op zoek naar een nieuwe huwelijkskandidaat en vond deze in de hertog Ferdinand van Alencon-Orléans. Sophie stemde in met het huwelijksaanzoek, en op 28 september 1868 trouwden ze in Possenhofen.
Het paar verhuisde naar Engeland, daar het de afstammelingen van het huis Orléans sinds de revolutie van 1848 verboden was, voet op Franse bodem te zetten. In Engeland ontpopte Ferdinand zich tot een gewelddadige echtgenoot. En Sophie verlangde steeds meer naar huis en naar haar vroegere geliefde, Edgar Hanfstaengl. Aan hem schreef ze hartstochtelijke liefdesbrieven, die evenwel onbeantwoord bleven.
Onderwijl kreeg het paar twee kinderen:
- Louise Victoria (1869 - 1952)
- Philippe Emanuel (1872- 1931).
Als Ferdinand bij toeval de liefdesbrieven van Sophie vindt, is hij des duivels. Hij stuurt haar naar een inrichting voor seksuele therapie in Graz, waar ze van haar "seksuele obsessies" genezen zou moeten worden door de seksuoloog Richard von Kraft-Ebing. Na een paar naargeestige weken, weet ze de kliniek te ontvluchten. Via Possenhofen ontkomt ze uiteindelijk naar Parijs, waar ze intreedt in een klooster. Ze sterft in Parijs, tijdens een brand die plaats vindt tijdens een liefdadigheidsbazaar.
Op haar begrafenis ontluikt de liefde tussen haar nichtje Elisabeth in Beieren en Prins Albert de Hertog van Brabant.
