Amunicja przeciwpancerna
Z Wikipedii
Rodzaje amunicji przeciwpancernej:
Spis treści |
[edytuj] AP
Armour piercing, przeciwpancerny pełnokalibrowy. Najprostsza odmiana amunicji przeciwpancernej, pocisk zbudowany jest ze specjalnie utwardzonego metalu którego zadaniem jest przebicie pancerza. Podstawową wadą takiej amunicji jest to, że bardzo twarde ale kruche pociski mogą się łamać, rozpryskiwać na pancerzu nie przebijając go.
[edytuj] APC
Armour piercing, capped, przeciwpancerny pocisk rdzeniowy z czepcem. Aby zapobiegać ewentualnemu rozpryskiwaniu się pocisku na pancerzu, jego nos jest pokryty "czepcem" z miękkiego metalu którego zadaniem jest osłabienie pierwszego szoku uderzenia w pancerz.
[edytuj] APCBC
Armour piercing, capped, with ballistic cap, przeciwpancerny pocisk rdzeniowy z czepcem i czepcem balistycznym. Czepiec wprowadzony w pociskach APC poprawił przebijalność pancerza ale miał ujemny wpływ na zasięg broni, jako że stawiał większy opór powietrza w locie. Aby temu zapobiec dodano czepiec balistyczny - specjalnie wyprofilowany nos zmniejszający opór powietrza i poprawiający osiągi balistyczne pocisku.
[edytuj] APDS
Ze wzrostem kalibru armaty rośnie też ciężar pocisku i coraz trudniej jest nadać mu odpowiednią prędkość wylotową. Jednym z rozwiązań tego problemu jest tak zwana amunicja podkalibrowa z odrzucanym sabotem (ang. Armour Piercing, Discarding Sabot). Pocisk podkalibrowy ma znacznie mniejszą średnicę (kaliber) niż lufa armaty i otoczony jest tzw. "sabotem" – dodatkową "łuską" – który odpada od niego w momencie opuszczenia lufy. W porównaniu z pociskami AP, pociski APDS mają mniej więcej dwukrotnie większą przebijalność pancerza. Po raz pierwszy pociski tego rodzaju opracowano w roku 1944 dla angielskich dział przeciwpancernych kalibru 57 mm i 76,2 mm.
[edytuj] APFSDS
Armour-piercing, fin stabilised, discarding sabot, przeciwpancerny pocisk podkalibrowy z odrzucanym sabotem stabilizowany brzechwowo. Nowoczesna odmiana pocisków APDS przystosowana do strzelania z dział gładkolufowych. Pociski tego typu wyglądają jak strzała z ostrym nosem która w locie stabilizowana jest przez stateczniki znajdujące się z tyłu pocisku. Zazwyczaj produkowane są z bardzo twardego, ciężkiego metalu jak wolfram lub zubożony uran.Do tej kategorii nalezą amerykańskie pociski M827 i M829 wystrzeliwane z armaty M256 stosowanej min w czołgach M1A1 Abrams.
[edytuj] APCR
Armour-piercing, composite rigid, przeciwpancerny, kompozytowy pocisk rdzeniowy, sztywny. Odmiana pocisku podkalibrowego opracowana nieco wcześniej niż APDS, ale z zewnątrz przypominająca "zwykłe" pociski APC czy APCBC. Twardy, ciężki rdzeń pocisku otoczony jest miękką, lekką łuską która nie jest odrzucana w locie, w momencie uderzenia w cel warstwa zewnętrzna spełnia podobną rolę jak czepiec w pocisku APC.
[edytuj] HEAT
High explosive, anti-tank, przeciwpancerny pocisk z ładunkiem kumulacyjnym. Idea ładunku kumulacyjnego wymyślona w dziewiętnastym wieku została zastosowana w praktyce w pociskach używanych podczas II wojny światowej. Pociski z ładunkiem kumulacyjnym mogą być wystrzeliwane z działa lub przenoszone przy użyciu napędu rakietowego. Najbardziej znane to niemieckie Panzerfaust/Panzerschreck, brytyjskie PIAT/LAW80, polskie Granatnik PT-100/RPG76, sowieckie RPG czy amerykańskie Bazooka/LAW. W przypadku stosowania pocisków kumulacyjnych nie można stosować stabilizacji ruchem obrotowym, gdyż zmniejsza to jego skuteczność. Stosuje się stabilizację aerodynamiczną albo inne środki stabilizacji toru lotu. Środkiem obronnym jest stosowanie pancerzy wielowarstwowych, odpowiednie kształtowanie pancerza aby rozproszyć wyzwoloną energię, jak i pancerzy reaktywnych (np. stosowanego w czołgu PT-91). Obecnie stosowane są ładunki kumulacyjne w układzie tandemowym, które mogą sobie poradzić z pancerzem reaktywnym czy wielowarstwowym.
[edytuj] HESH
High explosive squash head, przeciwpancerny pocisk odkształcalny. Pocisk HESH składa się z cienkościennej skorupy wypełnionej plastycznym materiałem wybuchowym i zapalnika dennego. W momencie trafienia w cel plastyczny materiał wybuchowy tworzy na nim płaski placek który jest detonowany przez zapalnik. Powstające w wyniku wybuchu fale uderzeniowe po wniknięciu w pancerz interferują w pobliżu jego wewnętrznej powierzchni przez co powstają naprężenia w wyniku których od wewnętrznej strony pancerza odrywają się odłamki skutecznie rażące wnętrze wozu bojowego. Jest to jedyny znany rodzaj pocisku konwencjonalnego którego rażenie przeciwpancerne nie polega na przebiciu pancerza. Pierwszy raz zastosowany w latach 40. ubiegłego wieku. Obecnie słabo skuteczny przeciwko nowoczesnemu pancerzowi wielowarstwowemu.
