Antena dookólna
Z Wikipedii
Antena dookólna – antena, której spadek mocy promieniowania wzdłuż wektora H jest nie większy niż 3 dB (połowa mocy) (maksymalny spadek mocy w stosunku do szczytowego zysku jest mniejszy od 3 dB).
Najważniejszą cechą tej anteny jest charakterystyka promieniowania, która w tym przypadku jest dookólna. Oznacza to, że fala elektromagnetyczna wytworzona przez taką antenę rozchodzi się z jednakowym natężeniem we wszystkich kierunkach w płaszczyźnie poziomej. Pretenduje to takie anteny do zastosowań w radiokomunikacji pomiędzy obiektami ruchomymi oraz stałymi.
Anteny dookólne ze względu na budowę dzielą się na:
- anteny ćwierćfalowe (długość promiennika jest równa 1/4 długości fali roboczej i antena taka wymaga zastosowania przeciwwag)
- anteny półfalowe - są to anteny o długości promiennika równej 1/2 długości fali roboczej i jeżeli pracują jako dookólne to są zasilane "od dołu", tzn. linia zasilająca (tzw. fider) jest podłączony do dolnej części anteny poprzez transformator impedancji. Anteny tego typu nie wymagają przeciwwag do prawidłowej pracy.
- anteny 5/8 długości fali roboczej - nie wymagają transformatora impedancji, jednak powinny być wyposażone w przeciwwagi, zazwyczaj o długości 1/4 fali. Charakteryzuje je korzystna charakterystyka promieniowania (kąt elewacji) oraz dość dobry zysk w stosunku do ww. anten.
Typowymi antenami dookólnymi są anteny prętowe i masztowe.
