Bronisław Komorowski (polityk)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać odnośniki do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z Bronisław Komorowski. Zobacz też: Bronisław Komorowski (ksiądz).

Bronisław Maria Karol Komorowski ur. 4 czerwca 1952 w Obornikach Śląskich

Minister Obrony Narodowej
Okres urzędowania	od 16 czerwca 2000 do 19 października 2001
Poprzednik	Janusz Onyszkiewicz
Następca	Jerzy Szmajdziński

Bronisław Maria Karol Komorowski (ur. 4 czerwca 1952 r. w Obornikach Śląskich k. Wrocławia) - polski polityk, poseł na Sejm Rzeczypospolitej I, II, III, IV i V kadencji, minister obrony narodowej w latach 2000-2001, wicemarszałek Sejmu V kadencji. W gabinecie cieni PO zajmuje się sprawami zagranicznymi.

Urodził się w Obornikach Śląskich w rodzinie o silnych tradycjach niepodległościowych i ziemiańskich (Komorowscy herbu Korczak). Jest synem Zygmunt Leon Komorowski (1924-1993) i Jadwigi z Szalkowskich (ur. 1921). Jego rodzina pochodzi z terenów Litwy. W latach 1957-1959 mieszkał w Józefowie k. Otwocka. Od 1959 do 1966 r. w Pruszkowie, tam też uczęszczał do szkoły podstawowej. W 1966 r. przeniósł się do Warszawy. Jest absolwentem XXIV LO im. Cypriana Kamila Norwida.

Przez wiele lat związany z ruchem harcerskim. Należał do 75 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej w Pruszkowie. Podczas studiów był instruktorem harcerskim w 208 WDHiZ im. Batalionu "Parasol" w hufcu Mokotów. W harcerstwie poznał żonę.

W 1977 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1977-1980 był stażystą w redakcji "Słowa Powszechnego". W PRL-u działał w opozycji demokratycznej jako podziemny wydawca, współpracował między innymi z Antonim Macierewiczem przy wydawaniu miesięcznika Głos. W 1980 r. skazany razem z działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na 1 miesiąc więzienia za zorganizowanie manifestacji w dniu 11 listopada 1979. 1980-1981 pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ Solidarność. 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Internowany w czasie stanu wojennego. 1981-1989 nauczał w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie.

W latach 1989-1990 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra Aleksandra Halla w Urzędzie Rady Ministrów, 1990-1993 - cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach: Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej. 1997-2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej, a w latach 2000-2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie AWS-UW.

7 lipca 2001 roku w Rzeczypospolitej ukazał się artykuł, w którym dziennikarze ujawnili nieprawidłowości dotyczące przetargu na sprzedaż haubic polskiej armii. Według dziennikarzy Zbigniew Farmus asystent wiceministra w MON, Romualda Szeremietewa domagał się łapówki za korzystne dla dostawcy rozstrzygnięcie przetargu^[1]. Wiceminister oraz jego asystent zostali usunięci ze swoich funkcji^[2].

Przed wyborami Bronisław Komorowski wraz z wieloma innymi działaczami AWS, odszedł od tej formacji i z częścią polityków UW założył Platformę Obywatelską. Według polityków opozycji decyzja o założeniu nowej partii na prawicy była spowodowana jedynie fatalnymi notowaniami dwóch istniejących^{[potrzebne źródło]}.

W Sejmie IV kadencji był zastępcą przewodniczącego sejmowej Komisji Obrony Narodowej i członkiem sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. 26 października 2005 został wybrany wicemarszałkiem Sejmu V kadencji z ramienia Platformy Obywatelskiej. Za kandydaturą Komorowskiego głosowało 398 posłów. Wcześniej został rekomendowany przez kierownictwo swojej partii na kandydata na marszałka, jednak jego kandydatura, wbrew wcześniejszym ustaleniom, została odrzucona przez Prawo i Sprawiedliwość, które wybrało Marka Jurka, ze względu na stosunkowo krytyczny stosunek Komorowskiego wobec wygranej PiS-u, np. tuż po ogłoszeniu wyników nazywając ją "nieszczęściem dla Polski"^{[potrzebne źródło]}. Te wydarzenia stworzyły niekorzystny klimat dla dalszych rozmów koalicyjnych tzw. POPiS-u.

Jest autorem wielu artykułów. W 2005 roku wydawnictwo "Rytm" wydało książkę Prawą Stroną - życie, polityka, anegdota. Jest to wywiad-rzeka, który z Bronisławem Komorowskim przeprowadziła Maria Wągrowska.

W wyborach parlamentarnych w 2005 r. był liderem listy PO w okręgu podwarszawskim. Zdobył 42 tys. głosów i ponownie uzyskał mandat poselski. Był przeciwnikiem przystąpienia Platformy Obywatelskiej do koalicji sejmowej. Prezentuje światopogląd konserwatywny, chociaż do gospodarki ma podejście bardziej liberalne. Pełni funkcję Prezesa Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego.

Od 1977 żonaty z Anną Dembowską. Ma pięcioro dzieci: Zofię Aleksandrę, Tadeusza Jana, Marię Annę, Piotra Zygmunta i Elżbietę Jadwigę.

[edytuj] Przypisy

↑ B. Kittel, A. Marszałek. Kasjer z Ministerstwa Obrony. rzeczpospolita.pl, 7 lipca 2001. [dostęp 3 kwietnia 2007].
↑ Z. Lentowicz, Anna Marszałek, A. Stankiewicz. Szeremietiew odsunięty od przetargu na myśliwce. rzeczpospolita.pl, 10 lipca 2001. [dostęp 3 kwietnia 2007].