Cyjanotypia
Z Wikipedii
Cyjantoypia to jedna z najstarszych technik powielania obrazu, w której negatyw kopiowany jest na warstwie światłoczułej będącej mieszaniną cyjanożelazianu potasu i cytrynianu amonu i żelaza.
Jest jedną z najtańszych metod fotograficznych a wynaleziona została w 1842 roku przez Sir Johna Herschela, który poszukiwał pewnej metody zapisywania skomplikowanych reguł matematycznych (nie dowierzał podobno dokładności swoich asystentów). Jednym z najwcześniejszych zastosowań cyjanotypii były zapiski fotograficzne biologa - Anny Atkins (1799 - 1871), która w latach 1841-1851 wykorzystała je w swojej pracy dokumentującej algi i paprocie. Jej publikacje są pierwszym w historii wykorzystaniem fotografii w książce. Później był na tyle popularny wśród tych artystów, którzy dążyli do zachowania w fotografii efektów malarskich, że nawet, przez pewien czas, był na rynku dostępny gotowy, komercyjny papier do cyjanotypii. Obecnie - ze względu na niskie koszty i spore możliwości ekspresji - przeżywa coś na kształt renesansu (zob. też: - szczegółowe procedury fotografii tradycyjnej).
