Eufrat
Z Wikipedii
Eufrat (gr. Εὐφράτης Euphrates; także Firat, arab. الفرات, Nahr al-Furat) to obok Tygrysu jedna z dwu największych rzek Mezopotamii. Nazwa "Eufrat" ma korzenie w języku akadyjskim, w którym określano ją mianem Purattu, w perskiej wersji Uprattu, co oznaczało "dobro", a z kolei z perskiej formy pochodzi nazwa grecka Euphrates.
Źródła Eufratu znajdują się w górach wschodniej Turcji. W wyniku połączenia Eufratu Zachodniego zwanego też Karasem, Firatem lub po prostu Eufratem z Eufratem Wschodnim zwanego Muratem mającego źródła prawie u samych stóp Araratu. Obie odnogi łączą się w okoliach zapory wodnej w Kebanie. Eufrat przepływa przez Turcję, Syrię i Irak w dolnym biegu w okolicach Al Qurnah łącząc się z Tygrysem i formując rzekę Shatt al-Arab, która wpada do Zatoki Perskiej. Długość Eufratu liczona wzdłuż dłuższej z odnóg (Eufrat Wschodni) wynosi 2700 km, a powierzchnia dorzecza 673 tys. km2. Najważniejsze dopływy to Balikh, Khabur (oba lewostronne).
Wylewa w okresie wiosny, gdy w górach topnieją śniegi, jednak słabiej niż Tygrys. Wykopaliska świadczą o tym, że rzeki wylewały już w starożytności. Żyzność dolin Tygrysu i Eufratu sprawiła, że stały się one kolebką cywilizacji. Ludność nauczyła się sztuki irygacji, a żeglowność miała znaczenie dla rozwoju handlu, państwowości i religii. Wokół Eufratu usytuowane są takie krainy historyczne jak Urartu, kraina Hajów, Mitanni, Akad i Sumer. Wzdłuż rzeki znajdowały się takie wielkie ośrodki jak: Karkemisz, Mari, Babilon, Borsippa, Nippur, Uruk, Ur, Eridu.
[edytuj] Eufrat w religiach i mitologiach
Wzmianki o rzece Eufrat można znaleźć w Biblii. Jest jedną z rzek wypływających z Edenu (I Mojż. 2,14). Pozostałe to Piszon, Gichon, Chiddekel (czyli Tygrys). Eufrat obecny jest także w Księdze Objawienia (Obj. 16,12), jako rzeka, która wysycha w trakcie przygotowań do Armageddonu.
