Filozofia życia
Z Wikipedii
Filozofia życia - kierunek rozważań filozoficznych zapoczątkowany przez romantyków i rozwijany w XX wieku. Nazwa pochodzi stąd, że kategoria życia jest w tym paradygmacie myślenia najważniejsza. Filozofia życia jest w dużej mierze krytyką innych teorii filozoficznych oraz całej kultury opartej na dotychczasowej filozofii. W przeciwieństwie do filozofii bytu zakładającej istnienie określonego porządku bytu (logosu), w którym człowiek może znaleźć swoje miejsce, filozofia życia widzi dysharmonię między człowiekiem i światem, uznając ten rozdźwięk za główny wyznacznik ludzkiego losu. Filozofowie życia odrzucają też pogląd na świat esencjalistów, oraz w odniesieniu do człowieka (uniwersalizm), tezę o wspólnej wszystkim ludziom naturze. Filozofowie życia są zwolennikami fenomenalizmu - nie można mówić o żadnej esencji ontologicznie różnej od tego, co istnieje, czyli egzystuje. Głoszą indywidualizm - przekonanie, że każdy człowiek jest bytem samoistnym. Zamiast o porządku świata filozofowie życia mówią o chaosie, zaś za najważniejszą dla bytu ludzkiego uznają zdolność do działania, spontaniczność i możliwości twórcze. Nauka nie daje zdaniem filozofów życia wiedzy pewnej i ostatecznej, różne teorie naukowe i koncepcje myślowe są formami światopoglądu ich twórców, świat nie daje się wyjaśnić, należy więc starać się go tylko zrozumieć, żaden sąd nie jest obiektywną prawdą, lecz naszą interpretacją. Filozofię życia uprawiali m.in. Artur Schopenhauer, Fryderyk Nietzsche, Henri Bergson.
