Generator Van de Graaffa
Z Wikipedii
Generator Van de Graaffa, generator elektrostatyczny wysokiego napięcia wynaleziony w 1929 roku przez fizyka amerykańskiego Roberta J. Van de Graaffa.
[edytuj] Zasada działania
Prosty generator składa się z elektrody (1) w kształcie czaszy, gromadzącej ładunek elektryczny oraz układu przenoszącego ładunek elektryczny na tą elektrodę. Układ przenoszący jest pasem transmisyjnym wykonanym z izolatora. Koło pasowe (3) jest umieszczone wewnątrz elektrody (1) i poprzez szczotkę (2) przekazuje ładunki do czaszy. Dzięki temu, że koło pasowe znajduje się wewnątrz czasy, przekazywanie odbywa się na zasadzie rozpływu ładunku elektrycznego na zewnątrz metalu (puszka Faradaya). Pas transmisyjny jest elektryzowany poprzez szczotkę (7) z zewnętrznego generatora ładunku o niewielkim napięciu, w wyniku elektryzowania przez tarcie lub w wyniku zjawiska indukcji elektrostatycznej (ewentualnie obu zjawisk). Uzyskiwanie wysokiego napięcia (energii ładunków elektrycznych) następuje w wyniku mechanicznego przenoszenia ich na izolującym pasie transmisyjnym.
Generatory tego typu mogą wytworzyć napięcie nawet 5 MV.
Generatory Van de Graaffa wykorzystywane są do budowy elektrostatycznych akceleratorów cząstek. Akceleratory te są nazywane akceleratorami Van de Graaffa.
