Giacinto Facchetti
Z Wikipedii
Giacinto Facchetti (ur. 18 lipca 1942 w Treviglio - zm. 4 września 2006) - włoski piłkarz niegdyś grający na pozycji lewego obrońcy, od 2004 do swojej śmierci prezydent Interu Mediolan.
Giacinto zaczynał swoją karierę piłkarską w rodzinnym Treviglio. Do Interu sprowadził go słynny argentyński trener Helenio Herrera i już w marcu 1961 roku dał osiemnastolatkowi szansę debiutu w ligowym meczu z AS Romą. "Czarno - niebiescy" wkrótce zostali nie tylko najlepszą drużyną Italii (mistrzostwo 1963, 1965, 1966, 1971), ale też Europy (Puchar Mistrzów 1964, 1965) i świata (Puchar Interkontynentalny 1964, 1965) Tam pod okiem Herrery narodziło się słynne catenaccio - system gry polegający na zabezpieczeniu dostępu do własnej bramki. Jednym z filarow defensywy Interu był właśnie wysoki (189 cm wzrostu) Facchetti - lewy obrońca słynący z elegancji na boisku i poza nim. Nie tylko trudno było go minąć, ale był też prekursorem gry ofensywnej bocznych obrońców. Znakomicie dośrodkowywał, ale strzelał też sporo goli. W latach 1961 - 1978 zdobył dla Interu 75 bramek, a rozegrał w jego barwach 634 mecze. Warto dodać, że równie dobrze sobie radził w roli libero.
Facchetti trzykrotnie wpisał się też na listę strzelców w meczach reprezentacji Włoch, w tym dwa razy w eliminacjach MŚ '66. Na ich otwarcie w spotkaniu wygranym 6:1 z Finlandią oraz w meczu ze Szkocją decydującym o awansie do finałów tej imprezy, a wygranym przez Italię 3:0. Trzecią bramkę Giacinto wbił Cypryjczykom w spotkaniu kwalifikacyjnym ME '68. Wtedy był już kapitanem drużyny narodowej i to właśnie on kilka miesięcy później uniósł Puchar Henri'ego Delauney'a za wywalczenie w 1968 roku mistrzostwa Europy. Kapitanował też reprezentacji, gdy dwa lata później zostali Włosi zostali wicemistrzami świata. Uczestniczył również w finałach MŚ w 1966 1974 roku, a przygodę z drużyną narodową zakończył po wywalczeniu awansu do Mundialu '78. Od 27 marca 1963 roku do 16 listopada 1977roku rozegrał w reprezentacji 94 mecze, z czego w 70 był kapitanem. Jego grę wysoko cenili europejscy dziennikarze, o czym świadczy drugie miejsce w 1965 roku w plebiscycie France Football na najlepszego piłkarza Europy. Trzy lata później zajął piątą pozycję w tej klasyfikacji. Natomiast jego dżentelmeńska postawa została uhonorowana już po zakończeniu kariery piłkarskiej, gdy w 1980 roku otrzymał nagrodę fair play UNESCO.
Po zakończeni kariery piłkarskiej nie został trenerem, ale wiceprezydentem Atalanty Bergamo. Jak mówił miał dość zgrupowań i nie chciał z żoną i czwórką dzieci zmieniać często miejsce zamieszkania, co charakteryzuje zawód szkoleniowca. Do Interu wrócił, gdy właścicielem klubu został Massimo Moratti. Najpierw Facchetti pełnił funkcję dyrektora sportowego "niebiesko - czarnych" i doradcy do spraw międzynarodowych, potem wiceprezydenta, a od 2004 roku prezydenta klubu.
Zmarł 4 września 2006 roku po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej. Miał 64 lata.
1 Albertosi • 2 Anzolin • 3 Barison • 4 Bulgarelli • 5 Burgnich • 6 Facchetti • 7 Fogli • 8 Guarneri • 9 Janich • 10 Juliano • 11 Landini • 12 Leoncini • 13 Lodetti • 14 Mazzola • 15 Meroni • 16 Pascutti • 17 Perani • 18 Pizzaballa • 19 Rivera • 20 Rizzo • 21 Rosato • 22 Salvadore • trener: Fabbri
1 Albertosi • 2 Burgnich • 3 Facchetti • 4 Poletti • 5 Cera • 6 Ferrante • 7 Niccolai • 8 Rosato • 9 Puia • 10 Bertini • 11 Riva • 12 Zoff • 13 Domenghini • 14 Rivera • 15 Mazzola • 16 De Sisti • 17 Vieri • 18 Juliano • 19 Gori • 20 Boninsegna • 21 Furino • 22 Prati • trener: Valcareggi
1 Zoff • 2 Spinosi • 3 Facchetti • 4 Benetti • 5 Morini • 6 Burgnich • 7 Mazzola • 8 Capello • 9 Chinaglia • 10 Rivera • 11 Riva • 12 Albertosi • 13 Sabadini • 14 Bellugi • 15 Wilson • 16 Juliano • 17 Re Cecconi • 18 Causio • 19 Anastasi • 20 Boninsegna • 21 Pulici • 22 Castellini • trener: Valcareggi
