Historia metod naturalnego planowania rodziny
Z Wikipedii
1677 - Antonie van Leeuwenhoek, holenderski przyrodnik, zaobserwował pod mikroskopem męskie plemniki
1826 - Karl Ernst von Baer, rosyjski biolog, pochodzenia niemieckiego, odkrył komórkę jajową
1827 - Karl Ernst von Baer odkrywa przebieg zapłodnienia
1876 - dr Mary Jacobi zaobserwowała cykliczne zmiany temperatury ciała kobiety
1905 - Theodor van de Velde, holenderski ginekolog, opisał dwufazowy przebieg temperatury w cyklu kobiecym oraz podał prawidlowy sposób pomiaru
1923 - Kyusaku Ogino, japoński ginekolog , opublikował w Japonii pracę dotyczącą owulacji, w której określił przypuszczalny termin owulacji na 12-16 dni przed miesiączką. Jego publikacja dotarła do Europy dopiero w 1930 r. Zaobserwował możliwość obliczenia cykliczności owulacji, lecz stwierdził również, że nie można się wyłącznie opierać przy jego określaniu na metodach obliczeniowych jak i wyraził swój sprzeciw wobec środków antykoncepcyjnych.
1927 - Theodor van de Velde postawił hipotezę, że dwufazowy przebieg temperatury w cyklu kobiecym ma związek z owulacją i ciałkiem żółtym
1929 - Hermann Knaus, austriacki ginekolog, niezależnie od Ogino, opublikował wyniki badań patofizjologicznych, na podstawie których doszedł do wniosku, że owulacja przypada na 15 dni przed miesiączką
1930 - Jan Nikolaus Smulders, holenderski neurolog, na podstawie badań Ogino i Knausa opracował tzw. “metodę okresowej wstrzemięźliwości”. Nazywano ją również metodą kalendarzową lub Ogino-Knausa. Wykazywała ona zawodność w razie przesunięcia się terminu owulacji, w związku z tym sprawdzała się głównie u kobiet z regularnymi cyklami
1930 - Wilhelm Hillebrand, niemiecki ksiądz, w ramach duszpasterskich porad małżeńskich uczył po raz pierwszy pomiaru podstawowej temperatury ciała (PTC) w celu regulacji poczęć i zyskał w Niemczech miano “ojca metody termicznej”
1947 - R.F. Vollmann, szwajcarski ginekolog, opublikował opracowanie o metodzie termicznej pt. “Płodność i wykres temperatury kobiety”. Była to pierwsza publikacja zawierająca reguły metody termicznej dla użytkowników
1950 - W Norwegii ukazała się monografia na temat śluzu szyjkowego napisana przez P. Bergmana
1950 - Gerhard Karl Döring, niemiecki ginekolog, opisał po raz pierwszy sposób określania przedowulacyjnej fazy niepłodności na podstawie krzywej termicznej (reguła Döringa)
1952 - Josef Rötzer, austriacki ginekolog, rozpoczął badania nad naturalnym planowaniem rodziny. Początkowo zajmował się metodą termiczną. Gdy po kilku miesiącach żona zwróciła mu uwagę na wydzielanie się śluzu, połączył obserwacje objawów płodności z pomiarem temperatury tworząc pierwszą metodę objawowo-termiczną
1957 - Jan Gerhard Hendrik Holt, holenderski położnik, wydał książkę o metodzie termicznej, zwanej od jego nazwiska metodą Holta
1962 - Edward Keefe, amerykański ginekolog, w pracy pt. “Rozpoznawanie dni możliwej płodności za pomocą samoobserwacji szyjki macicy” opisał samobadanie szyjki macicy
1963 - John Marshall, angielski neurolog, wydał książkę na temat metody obliczeniowo-termicznej będącej połączeniem metody kalendarzowej i termicznej
1965 - Josef Rötzer wydał pierwszą książkę o metodzie objawowo-termicznej pt. “Liczba dzieci i miłość małżeńska. Wskazówki co do regulacji poczęć.“ Publikacja zawierała pierwszą wersję metody Rötzera, nazywanej również metodą austriacką
1966 - Billings odkrywa metodę obserwacji śluzu szyjkowego
1966 - Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wydała raport potwierdzający skuteczność metod naturalnych
1968 - Papież Paweł VI opublikował encyklikę “Humanae Vitae” zobowiązującą katolickie małżeństwa do stosowania zasad Naturalnego Planowania Rodziny
1971 - John Billings, australijski neurolog, wydał swój pierwszy atlas na temat metody owulacyjnej, zwanej od jego nazwiska metodą Billingsa. Polega ona na obserwacji i interpretacji objawu śluzu szyjkowego
1971 - John i Sheila Kippley założyli w USA stowarzyszenie “The Couple to Couple League” uczące własnej metody objawowo-termicznej, nazywanej metodą amerykańską
1973 - Jan Mucharski, polski zakonnik, pod pseudonimem Paul Thyma opublikował w Anglii zasady metody objawowo-termicznej “podwójnej kontroli”, nazywanej również metodą angielską
1975 - Powstała Międzynarodowa Federacja Popierania Życia Rodzinnego (IFFLP). Organizacja ta wspiera prace badawcze, ułatwia dzielenie się doświadczeniami w nauczaniu metod NPR, współpracuje z agencjami planowania rodziny i służbą zdrowia
1977 - Powstała Światowa Organizacja Owulacyjnej Metody Billingsa (WOOMB) z siedzibą w Australii
1977 - John Kelly i Anna Flynn, angielscy lekarze, założyli w Birmingham Stowarzyszenie Nauczycieli NPR, promujące metodę objawowo-termiczną podwójnej kontroli
1978 - około tego roku polski ginekolog T. Kramarek opracowała reguły metody objawowotermicznej (polskiej)
1979 - Josef Rötzer wydał książkę pt. “Naturalna Regulacja Poczęć”. W języku niemieckim doczekała się ona 23 wydań, przetłumaczona została na wiele języków, także na polski. Najnowsze polskie tłumaczenie nosi nazwę “Sztuka Planowania Rodziny” wyd. Vocatio. Jest to aktualny podręcznik metody Rötzera. Koniec lat 70 - Teresa Kramarek, polski ginekolog, opracowała własną metodę objawowo-termiczną, zwaną metodą polską
1986 - W Niemczech założono stowarzyszenie pod nazwą Instytut Naturalnej Regulacji Poczęć (Institut für Natürliche Empfängnis – Regelung-INER), zajmujące się szerzeniem metody objawowo-termicznej prof. J. Rötzera, obejmujące obszar języka niemieckiego (Niemcy, Austria, Szwajcaria, północne Włochy)
1989 - W Polsce, na wzór angielskiego Stowarzyszenia Nauczycieli NPR, powstało “Polskie Stowarzyszenie Nauczycieli NPR” propagujące metodę podwójnej kontroli
1992 - W Polsce powstała “Liga Małżeństwo Małżeństwu” szerząca metodę objawowo-termiczną wg Kippleyów
1993 - w Polsce, na wzór niemieckiego INER-u, powstało stowarzyszenie pod nazwą “Instytut Naturalnego Planowania Rodziny według metody prof. J. Rötzera”
1996 - Powstał Europejski Instytut Edukacji Rodzinnej (IEEF), który organizuje coroczne konferencje na temat NPR. Jego członkami są dwa polskie stowarzyszenia: INER i Polskie Stowarzyszenie Nauczycieli NPR.
