Jerzy Kirchmayer
Z Wikipedii
Jerzy Kirchmayer (29 sierpnia 1895, Kraków - 11 kwietnia 1959, Otwock) - generał brygady Wojska Polskiego.
Szkołę Powszechną ukończył we Lwowie, Gimnazjum Humanistyczne w Chyrowie (1914).
W 1914 aresztowany na terenie Królestwa Polskiego przez władze rosyjskie i wywieziony w głąb Rosji. W 1918 służył w III Korpusie Polskim na Wschodzie. Po powrocie do kraju w grudniu 1918 został powołany do wojska, w okresie wojny polsko-bolszewickiej 1919-1920 służył w 7 Pułku Artylerii.
Po wojnie pozostał w wojsku. Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu ukończył w 1921, Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu - w 1924, Wyższą Szkołę Wojenną - w 1932. W latach 1921-1930 służył na niższych stanowiskach dowódczych w 3 i 16 Pułku Artylerii Polowej z dwuletnią przerwą (1924-1926), kiedy przebywał w Biurze Artylerii Francuskiej Misji Wojskowej. Od 1932 r. w Sztabie 13 Dywizji Piechoty, a następnie w Sztabie Inspektoratu Armii w Toruniu.
W wojnie obronnej 1939 mjr Kirchmayer był zastępcą szefa Oddziału III (Operacyjnego) Armii „Pomorze”, został ciężko ranny w Puszczy Kampinoskiej. W okresie okupacji walczył w szeregach ZWZ-AK, był szefem Sztabu Okręgu Warszawa Województwo i oficerem Oddziału III Komendy Głównej. W konspiracji stracił nogę.
W lipcu 1944 zgłosił się do wojska. Początkowo organizował służbę historyczną. Był najpierw kierownikiem Wojskowego Biura Historycznego w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym, a następnie szefem Oddziału Historycznego Sztabu Generalnego WP. Następnie był oficerem do specjalnych poruczeń szefa Sztabu Generalnego (1947). Po wypełnieniu misji specjalnej, skierowany do Akademii Sztabu Generalnego, gdzie był dyrektorem nauk, a następnie wykładowcą.
W 1948 gen. Kirchmayer został usunięty z wojska. W 1950 aresztowany przez UB pod fałszywymi zarzutami, rok później skazany na karę dożywotniego więzienia. W październiku 1955 zwolniony, w kwietniu 1956 zrehabilitowany. Pracował następnie w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk na stanowisku zastępcy profesora. Zmarł 11 kwietnia 1959 podczas rekonwalescencji w szpitalu w Otwocku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Był też autorem wielu publikacji z dziedziny historii wojskowości oraz techniki i taktyki artylerii.
[edytuj] Awanse:
podporucznik - 1922, porucznik - 1924, kapitan - 1930, major - 1936, podpułkownik - 1942, pułkownik - 1945, generał brygady - 1947.
[edytuj] Bibliografia
- Powstanie Warszawskie, wydania Warszawa 1957 (1959), Książka i Wiedza, Warszawa 1984. ISBN 83-05-11 080-X
