Kompromis z Ioanniny
Z Wikipedii
Kompromis z Ioanniny to porozumienie zawarte w 1994 r. w greckim mieście Ioannina przez państwa członkowskie Unii Europejskiej, dotyczące sposobu głosowania w Radzie Unii Europejskiej po rozszerzeniu Unii w 1995 r.
Kompromis (ogłoszony oficjalnie jako decyzja Rady z 29 marca 1994 r. nr 94/C 105/01) stanowił, że w wypadku gdy uchwała Rady przegłosowana większością kwalifikowaną spotka się z opozycją dysponującą od 23 do 26 głosów ważonych (czyli najwyżej o 6 mniej, niż jest potrzebne do zablokowania uchwały), Rada powinna uczynić wszystko, by uchwale zapewnić poparcie przynajmniej 68 głosów (zamiast wymaganych przez TWE 62 głosów).
Nieprzystąpienie Norwegii do UE spowodowało konieczność wniesienia poprawek do kompromisu. Został on znowelizowany decyzją Rady z 1 stycznia 1995 r. nr 95/C 1/01 i w takiej wersji ostatecznie wszedł w życie. Do zastosowania postanowień kompromisu konieczna opozycja dysponująca 23 – 25 głosami. W takim wypadku powinna zostać osiągnięta większość 65 głosów.
Kompromis z Ioanniny został włączony do Traktatu amsterdamskiego w deklaracji nr 50. Obowiązywał do poszerzenia UE 1 maja 2004 roku.
