Księga Koheleta

Z Wikipedii

Stary Testament

Kanon żydowski, protestancki, katolicki, prawosławny i koptyjski Rodzaju Wyjścia Kapłańska Liczb Powtórzonego Prawa Jozuego Sędziów Rut 1 Samuela 2 Samuela 1 Królewska 2 Królewska 1 Kronik 2 Kronik Ezdrasza Nehemiasza Estery Hioba Psalmy Przysłów Koheleta Pieśń nad pieśniami Izajasza Jeremiasza Lamentacje Ezechiela Daniela Ozeasza Joela Amosa Abdiasza Jonasza Micheasza Nahuma Habakuka Sofoniasza Aggeusza Zachariasza Malachiasza

Kanon katolicki, prawosławny i koptyjski Tobiasza Judyty 1 Machabejska 2 Machabejska Mądrości Syracha Barucha List Jeremiasza

Kanon prawosławny i koptyjski 2 Ezdrasza 3 Machabejska 4 Machabejska Ody Modlitwa Manassesa Psalm 151

Kanon rosyjski i koptyjski 3 Ezdrasza

Kanon koptyjski Jubileuszy Henocha

Kanon syryjski Psalmy syryjskie 2 Barucha

Księga Koheleta [Koh], Księga Eklezjastesa [Ekl], Księga Kaznodziei Salomona [Kazn] - księga należąca do pism dydaktycznych Starego Testamentu (w Biblii Hebrajskiej zaliczana do ketuvim - pisarze). Kohelet (po gr. Ekklesiastes) - to nazwa urzędu osoby uprawnionej do przemawiania podczas zebrań. Autor podaje się za syna króla Dawida, a pewne informacje wskazują na osobę króla Salomona - co jednak stanowi prawdopodobnie fikcję literacką. Datowanie księgi nie jest pewne; tematyka i styl wskazują na III w. p.n.e.. Księga zawiera świadectwo zainteresowań filozoficznych oraz eschatologicznych starożytnych Izraelitów.

Spis treści 1 Treść księgi 2 Vanitas 3 Księga Koheleta a literatura polska 4 Zobacz też 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Treść księgi

Księga Koheleta zawiera rozważania nad sensem życia ludzkiego. Wynika z nich, że nic nie ma absolutnej wartości, nie jest trwałe, nie potrafi w pełni uszczęśliwiać. Ani bogactwa, ani władza, sława, nawet mądrość nie czynią człowieka pewnym i zadowolonym. Tę myśl wyrażają słowa: "vanitas vanitatum, et omnia vanitas" - "marność nad marnościami i wszystko marność".

Przekonanie o tym, że wszystko jest marnością dotyczy zjawisk przyrody, zabiegów człowieka zmierzających do osiągnięcia bogactwa i sławy, używania przyjemności i mądrości. Kohelet mówi o zachłanności ludzi, marnotrawstwie, traceniu i omijaniu tego, co piękne, chęci korzystania z jak największych przyjemności.

Człowiek poddany jest prawom przemijania i zapomnienia. Powinniśmy czerpać z życia pełnymi garściami wszystko to, co sprawia nam radość – tak można odczytać treść zapisaną w księdze Koheleta. Autor podkreśla, że nie należy wyczekiwać jakiegokolwiek końca, a jedynie cieszyć się z tego, co mamy i to bez względu na wszystko. W życiu jest czas na radość i na smutek, i powinniśmy zachować odpowiedni dystans do życia. Należy utrzymywać umiar i rozsądek nie tylko w szczęściu, ale także przy niepowodzeniach.

Właśnie stwierdzenie o niezbędnej równowadze między cierpieniem a szczęściem jest tezą „Ody do Rozpaczy”. W niej możemy przeczytać, iż cierpienie i rozpacz jest dopełnieniem człowieczeństwa, bez niego nie doświadczymy pełni życia, a także nie docenimy szczęścia.

Podsumowując: powinniśmy żyć według prawa bożego, gdyż Bóg nie przemija, jego mądrość jest wieczna, niezmienna. Wszystko, co posiadamy jest od Boga i On będzie sądził człowieka. Konkluzja Księgi Koheleta zawiera się w ostatnich wersach (12,13-14): "Koniec mowy. Wszystkiego tego wysłuchawszy: Boga się bój i przykazań jego przestrzegaj, bo cały w tym człowiek! Bóg bowiem każdy czyn wezwie przed sąd dotyczący wszystkiego, co ukryte: czy dobre było, czy złe" (Biblia Tysiąclecia).

[edytuj] Vanitas

Słowo vanitas (marność), pochodzi z łacińskiego przekładu drugiego wersetu księgi (vanitas vanitatum et omnia vanitas - marność nad marnościami, a wszystko marność) (Koh 1,2). Motyw marności najbardziej widoczny jest w epoce średniowiecza i baroku (fascynacja śmiercią przejawiała się w sztuce i literaturze). W innych epokach pojawiały się również związane z przemijaniem świata przemyślenia na tle egzystencjalnym.

[edytuj] Księga Koheleta a literatura polska

Do Księgi Koheleta nawiązuje Jan Kochanowski we fraszce „O Żywocie ludzkim”: Na koniec niefortuna albo śmierć przypadnie. W tym utworze można zauważyć związek z prawdami głoszonymi się coś innego, a w pewnym momencie, nagle wszystko się skończy -"śmierć przypadnie". W „Piosence” Czesława Miłosza także odnajdujemy prawdy o przemijalności rzeczy ludzkich i potrzebie zachowania dystansu do życia.

[edytuj] Zobacz też

• Vanitas

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Tekst Księgi Koheleta w przekładzie Biblii Tysiąclecia

Księgi mądrościowe (dydaktyczne) Starego Testamentu
Księga Hioba (Hi) - Księga Psalmów (Ps) - Księga Przysłów (Prz) - Księga Koheleta (Koh) - Pieśń nad pieśniami (Pnp) Księgi deuterokanoniczne Księga Mądrości (Mdr) - Mądrość Syracha (Syr)