Lubomia

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Współrzędne: 50°02'00" N 018°18'00" E

Lubomia

120px|Herb

Herb Lubomi

50° 02' N
18° 18' E

Liczba
mieszkańców (2006)
• liczba ludności

3600

Strefa numeracyjna
(do 2005)

Kod pocztowy

44-360

Tablice rejestracyjne

SWD

Położenie na mapie Polski

Lubomia

Lubomia (niem. Lubom) – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie wodzisławskim, w gminie Lubomia.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa katowickiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Lubomia.

[edytuj] Historia

Odnalezione, najwcześniejsze ślady osadnictwa pochodzą z neolitu (epoki kamienia). W wiekach VIII do IX istnieje osada, gród obronny i ślady intensywnej gospodarki plemienia Gołęszyców. W latach 874-885 upadek grodu i wraz z nim osłabienie osadnictwa.

Pierwsza wzmianka o Lubomi jest datowana na rok 1303. Od roku 1572 Lubomia znajduje się w rękach rodu Reiswiców, w roku 1730 przechodzi w ręce Franciszka Leopolda księcia Lichnowskiego.

[edytuj] Zabytki

Fragment grodziska od strony zachodniej

Kościół św. Marii Magdaleny

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Lubomia

Dobrze zachowane w sąsiednim lesie średniowieczne grodzisko użytkowane przez plemię Gołęszczyców, Gołężyców w okresie od VIII do IX wieku. Pozostałość rozbudowanych fortyfikacji, część centralna grodu otoczona była dwoma pierścieniami wałów ziemnych wzmocnionych elementami drewnianymi (skrzyniowe konstrukcje ???), dwie bramy wjazdowe, wschodnia i zachodnia umocnione dodatkowymi wałami oskrzydlającymi, całość otoczona przez dwie fosy, pierwsza między dwoma pierścieniami wałów jeszcze dzisiaj zachowuje na kilku odcinkach głębokość do 6 metrów i druga o wiele płytsza wokół zewnętrznego pierścienia wałów. Po stronie wschodniej obszerne podgrodzie również otoczone wałem ziemnym i pojedynczą fosą. Gród był prawdopodobnie lokalnym centrum władzy plemiennej i dominującym w okolicy ośrodkiem do momentu upadku i powstania późniejszego grodu w sąsiednim Raciborzu. Budowa tak silnych umocnień była podyktowana lokalizacją na pograniczu Górnego Śląska i Państwa Wielkomorawskiego, które przez całe stulecia było areną rywalizacji książąt Wiślan i Wielkomorawskich, nie bez znaczenia była również konieczność kontroli i ochrony bliskiego, ważnego szlaku prowadzącego doliną Odry przez Bramę Morawską. Gród został spalony i zniszczony w trakcie jednej z wypraw księcia wielkomorawskiego Świętopełka, które miały miejsce w latach 874-885. Gród nie został odbudowany, nie stwierdzono nawet śladów prób odbudowy, stracił swoje znaczenie i ostatecznie upadł. Obecnie grodzisko jest porośnięte lasem. Na terenie grodziska w Lubomi odkopano m.in. fragmenty kolczugi. Jest to znalezisko bardzo cenne, ponieważ poświadcza używanie tej zbroi na terenie Polski w epoce plemiennej. W Lubomi odkryto również trzy okazałe drewniane budowle z VII-VIII w., interpretowane jako sale zebrań (taki poprzednik późniejszych ratuszy), świątynie pogańskie lub zespół pałacowy.

ślady obwałowań i resztki fosy średniowiecznego zamku (XIV w.) na wzgórzu Kotówka (nazwa zwyczajowa?) 280 m n.p.m., pewna data istnienia tu zamku książęcego to 1421 rok. Zgodnie z lokalną legendą pan na zamku słynął z okrucieństwa, która to cecha pasuje do księcia raciborskiego Jana II zwanego Żelaznym wiązanego właśnie z tym zamkiem. Zamek prawdopodobnie został zniszczony w wyniku najazdu husytów na księstwo raciborskie w odwecie za uwięzienie przez Jana II czterdziestu posłów królewskich.
drewniana, na planie ośmioboku, kaplica pod wezwaniem św. Jana Nepomucena z około 1700 roku
murowany neogotycki kościół parafialny z 1886 roku z cennymi zabytkami zachowanymi z kościoła drewnianego stającego wcześniej w jego miejscu: obraz św. Jana Nepomucena (XIXw), barokowy krucyfiks, pacyfikał z XVIII wieku, dzwon gotycki z 1508 roku.