Michaił Wodopianow
Z Wikipedii
Michaił Wasiliewicz Wodopianow, ros. Михаил Васильевич Водопьянов (ur. 18 listopada 1899, zm. 11 sierpnia 1980), radziecki lotnik polarny i bombowy oraz pisarz, jeden z pierwszych Bohaterów Związku Radzieckiego.
Urodził się 18 listopada (6 listopada w kalendarzu juliańskim) 1899 we wsi Studionka (obecnie w granicach miasta Lipieck). Służył ochotniczo w Armii Czerwonej od 1919 roku, biorąc udział w wojnie domowej. Początkowo służył jako kierowca w jednostce lotniczej, od 1925 jako mechanik lotniczy i mechanik pokładowy na samolotach. Następnie, w 1928 sam ukończył kurs pilotażu, a w 1929 moskiewską szkołę lotniczo-techniczną. Pracował następnie w radzieckim lotnictwie cywilnym jako pilot na dalekich trasach, między innymi otwierając w 1929 połączenie lotnicze z Sachalinem. Od 1931 pracował również dla gazety "Prawda", transportując matryce drukarskie z Moskwy do innych miast drogą lotniczą.
W 1934 roku wziął udział z 6 innymi lotnikami w ekspedycji poszukiwawczo-ratowniczej załogi statku "Czeluskin", uwięzionego w lodach Arktyki. Za tę operację, Wodopianow i pozostali lotnicy zostali 20 kwietnia 1934 jako pierwsi odznaczeni tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. W 1936 dokonał przelotu na trasie Moskwa - Ziemia Franciszka Józefa (na samolocie R-5). Później, dowodził ekspedycją czterech samolotów TB-3, dostarczających 21 maja 1937 obsługę i elementy stacji polarnej na Biegun Północny i jako pierwszy wylądował w okolicach bieguna samolotem.
Podczas II wojny światowej, po ataku Niemiec na ZSRR, w końcu czerwca 1941 został wyznaczony dowódcą 81. Dywizji Lotniczej Specjalnego Przeznaczenia, składającej się z pułków bombowców dalekiego zasiegu. Osobiście dowodził jednym z pierwszych radzieckich nalotów na Berlin w nocy z 10 na 11 sierpnia 1941, a pierwszym dokonanym przez 81. Dywizję. W drodze znad Berlina, jego ciężki bombowiec Pe-8 został uszkodzony przez artylerię przeciwlotniczą nad Königsbergiem i zdołał awaryjnie lądować w Estonii, na pasie "ziemi niczyjej" między liniami frontu. Wraz z załogą przedarł się następnie na stronę radziecką. Z powodu dużych strat poniesionych podczas tego nalotu, Wodopianow został zdjęty z dowodzenia dywizją, lecz udało mu się uniknąć innych represji i latał w dalszym ciągu jako pilot (przyczyną strat był głównie niedopracowany sprzęt oraz brak koordynacji i pośpiech w przygotowaniach do nalotu, zarządzonego osobistym rozkazem Stalina). W 1943 awansowano go na stopień generał-majora lotnictwa. Został czterokrotnie odznaczony Orderem Lenina, czterokrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru, Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy i innymi odznaczeniami.
Po wojnie, w 1946 Wodopianow został zwolniony z lotnictwa. Zajął się pisarstwem, mieszkając w Moskwie. Opublikował m.in. autobiograficzną książkę "Polarny lotnik" (1952). Zmarł 11 sierpnia 1980 w Moskwie.
