Motor Lublin

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Motor Lublin - najbardziej utytułowany na Lubelszczyźnie i najpopularniejszy w Lublinie polski klub piłkarski. Motor Lublin przez 9 lat występował na najwyższym szczeblu polskich rozgrywek piłkarskich i 19 sezonów na jego zapleczu, miał też sukcesy w Pucharze Polski. Obecnie, od sezonu 2002/2003, jest przedstawicielem III ligi, gdzie gra w grupie IV. Od kilku lat zaliczany do faworytów rozgrywek, a w sezonie 2006/2007 uważany za najpoważniejszego kandydata do awansu do II ligi.

[edytuj] Informacje ogólne

O klubie

Pełna nazwa: Lubelski Klub Piłkarski Motor Lublin
Przydomek: Żółto-Biało-Niebiescy
Rok założenia: 1950
Barwy klubowe: zółto-biało-niebieskie
Adres: Aleje Zygmuntowskie 5, 20-101 Lublin
Telefon/Faks: (81) 532-57-25
WWW: http://www.motorlublin.com
Fankluby: Krasnystaw, Rejowiec, Lubartów, Poniatowa, Bychawa

Władze klubu

Prezes: Waldemar Paszkiewicz (od 26 października 2003)
Wiceprezesi: Wiesław Brodowski, Piotr Mazur, Andrzej Skubis, Edward Lewczuk
Szef Rady Klubu: Grzegorz Kurczuk
Kierownik drużyny: Artur Czubacki
Trener: Ryszard Kuźma (od 1 grudnia 2005)
II Trener: Jarosław Góra
Trener bramkarzy: Zygmunt Kalinowski

[edytuj] Stadion

Wymiary boiska: 104 x 79 m
Pojemność stadionu: 13000 miejsc
Liczba krzesełek: ok. 1860 miejsc
Ceny biletów: 5 zł ulgowy, 10 zł normalny
Cena karnetu: 80 zł (na rundę), 150 zł (na cały sezon)

[edytuj] Historia

Początki klubu sięgają grudnia 1950 roku. Wtedy to grupa pracowników zatrudnionych przy budowie Fabryki Samochodów Ciężarowych w Lublinie wpadła na pomysł utworzenia klubu sportowego. Głównymi animatorami tych działań byli mgr Zdzisław Czubaszek i Tadeusz Osiński. Początki były trudne. Klub nie miał niczego - obiektów, sprzętu, a nawet kostiumów, w których mogliby występować sportowcy. Pierwszą i przez dłuższy czas jedyną była sekcja piłkarska. Na budżet klubu składały się dochody z licznie organizowanych zabaw, festynów i loterii fantowych. Na podkreślenie zasługuje ogromny entuzjazm do pracy i społecznego działania. Mimo przeciwności losu grono największych zapaleńców zyskiwało coraz większy autorytet, zwłaszcza w fabryce. W tym czasie zrodził się pomysł budowy pierwszego w historii klubu obiektu - stadionu przy ulicy Kresowej. Spotkało się to z życzliwością pracowników fabryki i mieszkańców przyległych osiedli. Silna więź klubu z załogą była podstawą do społecznych inicjatyw. I ten czynnik decydował o dalszym rozwoju robotniczego klubu.

W 1959 roku Motor zrzeszał 682 sportowców skupionych w 16 sekcjach: piłki nożnej, siatkówki, koszykówki, pięściarskiej, żeglarskiej, motorowodnej, kajakowej, pływackiej, lekkoatletycznej, lotniczej, tenisa stołowego, żużlowej, wędkarskiej, hokeja na lodzie, strzeleckiej i gimnastyki przyrządowej. Zespoły tych sekcji z powodzeniem występowały w rozgrywkach 2 i 3 ligi oraz w klasie A. Jednak stadion przy ulicy Kresowej w pełni nie zaspokajał potrzeb klubu, dlatego FSC otrzymała i przekazała klubowi w użytkowanie stadion przy Alejach Zygmuntowskich z torem żużlowym i małą halą sportową.

Klub rozwijał się i umacniał. Z czasem powstały nowe sekcje: brydżowa i tenisa ziemnego. Spore sukcesy odnosiły 2-ligowe zespoły siatkówki kobiet i mężczyzn. Dobry poziom reprezentowały drużyny: bokserska i koszykówki oraz lekkoatleci.

Największą popularnością cieszyły się występy piłkarzy, dzięki którym RKS Motor stał się klubem nie tylko fabryki, ale i miasta oraz całej Lubelszczyzny. Obok piłkarstwa, sporym zainteresowaniem cieszyły się zawody żużlowe. Początki tej sekcji były bardzo trudne, ale solidna praca przynosiła coraz lepsze efekty. W 1975 roku drużyna Motoru w której występowali sami wychowankowie klubu zdobyła puchar PZMot, a rok później po raz pierwszy awansowała do 1 ligi. Odtąd stale utrzymywała się na pograniczu 1 i 2 ligi. Przełom nastąpił w latach dziewięćdziesiątych, gdzie Motor mając w składzie m.in. mistrza świata, Duńczyka Hansa Nielsena na dłużej zatrzymał się w ekstraklasie żużlowej. W roku 1991 żużlowcy Motoru zostali drużynowymi wicemistrzami Polski. Koniec wieku to powolny rozpad zespołu i coraz gorsze miejsca w niższych ligach. Łącznie nasi żużlowcy występowali w ekstraklasie przez 8 sezonów.

Największe sukcesy w historii klubu odnosiły kobiety występujące w sekcji tenisa stołowego. Trzykrotnie pingpongistki Motoru zdobywały tytuł drużynowego mistrza Polski (1977/1978, 1978/1979, 1980/1981) i trzy razy wicemistrzostwo (1979/1980, 1981/1982, 1982/1983). Czołową zawodniczką była Anna Nowacka mająca w swoim dorobku tytuł indywidualnego mistrza Polski. Do najbardziej zasłużonych w historii klubu sportowców, obok piłkarzy, zaliczyć można siatkarki: B. Dobroń, H. Zając, J. Miłosz, T. Matuszek, M. Wawer i S. Brydę; siatkarzy: Z. Poleszaka, Z. Golca, B. Ślusarza i J. Demczuka; lekkoatletów: Z. Kupca, A. Krupskiego, W. Sobiesiaka, A. Pomyłkę i Z. Wrońskiego; tenisistki stołowe: A. Nowacką, J. Samborską, M. Wójcik, S. Przygodę, B. Niedzielską, B. Dawidowicz i P. Narkiewicz; tenisistów stołowych: A. Bielewicza, J. Janika i B. Kośmidera; żużlowców: A. Mazura, W. Kowalskiego, R. Bieleckiego, A. Jędreja, Z. Studzińskiego, T. Bereja, M. Kępę, H. Nielsena; bokserów: P. Iżowskiego, A. Kowalczyka, T. Golucha, Z. Kapuścika, K. Madeja, M. Choinę, Józefa i Tomasza Szpaków, L. Piątka, P. Grudzińskiego, J. Wójtowicza, T. Brydę, I. Wierzbickiego i Z. Metyka.

W Motorze pracowało wielu wybitnych trenerów. Na szczególne wyróżnienie zasłużyli: S. Zalewski, K. Wójtowicz, L. Kozłowski, R. Bielecki, W. Zwierzchowski, B. Waligóra, L. Ćmikiewicz, T. Goluch, K. Malinowski, S. Rudnicki, W. Sokołowski, Maciej Famulski.

Swoje największe sukcesy Motor odnosił dzięki pomocy wielu zakładom patronackim. W latach największej świetności klubu byli to :

Fabryka Samochodów Ciężarowych w Lublinie
Zakłady Metalurgiczne "URSUS"
Fabryka Maszyn Rolniczych " AGROMET " im. Rewolucji 1905 roku
Lubelskie Fabryki Wag
Przedsiębiorstwo Modernizacji Przemysłu Maszynowego "TECHMA"
Przedsiębiorstwo Państwowe "POLMOZBYT"
Przedsiębiorstwo Obrotu Samochodami i Częściami Zamiennymi "POLMOZBYT"
Lubelskie Zakłady Przemysłu Skórzanego im. Mariana Buczka
Przedsiębiorstwo Przemysłowo-Handlowe "POLSKIE ODCZYNNIKI CHEMICZNE"
Wytwórnia Urządzeń Komunalnych "WUKO"
Przedsiębiorstwo Obrotu Produktami Naftowymi CPN
Polski Związek Motorowy
Państwowa Komunikacja Samochodowa Lublin
Spółdzielnia Mieszkaniowa MOTOR

Dziś już wielu z nich nie ma, a inne zmieniły swe nazwy. Jednak należy pamiętać, że bez ich pomocy nie byłoby klubu z Lublina.

Sekcja piłkarska

Początków sekcji piłkarskiej RKS Motor należy szukać w Lubelskiej Fabryce Maszyn Rolniczych i w drużynie Metalowca wywodzącego się spośród pracowników tej fabryki. W 1950 roku w miejsce Metalowca powstał klub ogólnozwiązkowy przy Radzie Okręgowej Związku Zawodowego Metalowców. Przyjął on nazwę ZKS Stal Lublin. Skład zespołu opierał się na takich piłkarzach jak: Maj, Krzemiński, Sokołowski, Rudziński, Maciek, Filozof, Sosnowiec, Szymczyk, Tyszko, Kowalczyk, Siekalski, Królicki, Ziemba i Kafara. Stal zaczynała od klasy B, czyli najniższego wówczas szczebla rozgrywek. Szybko jednak awansowała do A klasy, a potem do ligi międzywojewódzkiej.

W roku 1951 patronat nad klubem całkowicie przejęła FSC, gdzie przeniosła się do pracy większość zawodników i trenerów. W latach 1952-1956 piłkarze Stali FSC występowali w ligach wojewódzkich i 3 lidze rzeszowsko-lubelskiej. W roku 1957 klub zmienił nazwę na Robotniczy Klub Sportowy Motor. W województwie lubelskim powstała liga okręgowa, w której drużyna występowała do 1965 roku.

W 1959 roku otworzyła się szansa wejścia na arenę ogólnopolską. Motorowcy byli przez dłuższy czas liderem ligi okręgowej. W ostatniej kolejce zmierzyli się w derbowym spotkaniu na Wieniawie z Unią i nie zdołali zachować jednopunktowej przewagi. Mecz zakończył się sukcesem gospodarzy 2:0 i prawem ubiegania się o 2 ligę. Motor trenował wtedy Leon Kozłowski i podstawowymi piłkarzami byli: Pornisz, Majewski, Jakubiec, Szafrański, Chodoń, Jezierski, Barszczewski, Brzozowski, Kalinowski, Pirog oraz Chromik.

Trzy lata później pojawiła się następna okazja i została częściowo wykorzystana. Motor pod wodzą trenera Franciszka Pytla tworzył wyrównany i pewny zespół. Bez wielkich indywidualności, ale za to grający rozsądnie i zespołowo. Drużyna występująca najczęściej w składzie: Mikołajczak - Szafrański, Majewski, Jakubiec - Widera, A. Pieszek - Mielniczek, Kasprzyk, Grudziński, Famulski, R. Pieszek (Jezierski) okazała się najlepsza w okręgówce. W ważnym meczu pokonała na Wieniawie Lubliniankę 1:0 po bramce Jezierskiego w 84 minucie.

Razem z czterema innymi mistrzami okręgów, Motor po raz pierwszy przystąpił do bezpośredniej walki o 2 ligę. Początek był dobry. Dwa zwycięstwa (już na boisku przy ulicy Kresowej, otwartym 3 sierpnia 1961 roku), ale potem przyszedł słabszy okres. Wreszcie w Łodzi doszło do decydującego spotkania Motoru z tamtejszym Startem. Remis 0:0 był sukcesem gospodarzy: po pierwsze - byli wyraźnie słabsi, po drugie - dawał im awans. Motor strzelił w tym meczu bramkę lecz sędzia uznał, że była strzelona z pozycji spalonej. Kolejną próbę o wejście do 2 ligi piłkarze RKS podjęli w 1964 roku, jako mistrzowie województwa (o jeden punkt przed Avią).

W dalszym etapie trafili na: Włókniarza Łódź, Warszawiankę, Mazura Ełk i Warmię Olsztyn. We wszystkich ośmiu meczach Motor stracił tylko 1 punkt wykazując wyraźną wyższość nad przeciwnikami. I kiedy cały Lublin cieszył się z awansu z Warszawy nadeszły złe wiadomości. Dwa zwycięskie mecze z Warmią 4:2 i Włókniarzem 4:1 zostały zweryfikowane jako walkowery dla przeciwników.

Wszystko poszło o Romana Grudzińskiego, który po zakończeniu służby wojskowej wrócił do Motoru w trakcie sezonu i zdążył niestety zagrać te dwa mecze, mając na to zgodę i Lublinianki i OZPN. Piłkarska centrala stanęła jednak twardo na stanowisku, że w jednej rundzie dwóch klubów reprezentować nie można i tak przez niedopatrzenie działaczy ogromny wysiłek zawodników poszedł na marne. Trenerem Motoru był Z. Kozłowski, a nowe twarze to: Starek, Sokołowski, Lackstain, Świerk i Nielipiuk.

W 1965 roku piłkarze Motoru, już pod wodzą Augusta Dziwisza, znów podjęli próbę wywalczenia awansu. Szło im zupełnie dobrze, choć już nie tak jak w poprzednich latach. Przez kilka tygodni prowadzili w barażowej grupie, aż nagle przyszło załamanie formy. Najpierw stracili punkt na własnym boisku po remisie 1:1 z Włókniarzem Pabianice, choć właściwie to ten punkt uratowali, gdyż wyrównanie padło w ostatnich minutach meczu. Potem ulegli CKS w Czeladzi 1:2 i wszystko wydawało się jasne, a dwupunktowa przewaga przed ostatnią kolejką dawała CKS prawie pewny awans. Złość kibicow i pracowników FSC była ogromna. Dyrektor Gustaw Krupa kazał nawet... zamalować napis RKS MOTOR na klubowym autokarze. I stał się cud. CKS przegrał u siebie ze Skrą Warszawa 0:1, co przy zwycięstwie Motoru nad Gwardią Olsztyn spowodowało konieczność rozegrania dodatkowego meczu między obydwoma faworytami.

5 sierpnia 1965 roku w Łodzi 10 tysięcy widzów (w tym 7 tysięcy z Lublina!) oglądało bezapelacyjne zwycięstwo żółto-niebieskich (takie były oficjalne barwy klubu). Po strzałach Widery, Sokołowskiego i Luzi było 3:0 dla Motoru. Piłkarze z Czeladzi musieli uznać wyższość lublinian. Upragniony awans wywalczyli: Paweł Mikołajczak, Jan Błaszkiewicz, Edward Szafrański, Stanisław Sklarek, Franciszek Jakubiec, Henryk Dajnert, Kazimierz Starek, Witold Sokołowski, Henryk Lackstein, Stanisław Świerk, Jan Nielipiuk, Roman Grudziński i Janusz Luzia.

Tylko przez rok cieszyli się lubelscy kibice 2 ligą. Drużyna Motoru trenowana przez Józefa Walczaka, a następnie Mariana Szymczaka zajęła 15 miejsce i spadła klasę niżej. Karencja trwała 2 lata. W sezonie 1967/1968 Motor wrócił do 2 ligi. Zadomowił się w niej na cztery sezony. Częste zmiany trenerów i nienajlepsza atmosfera w drużynie, a także fatalna baza nie pozwalały na odnoszenie większych sukcesów. Motor bazował wówczas na zawodnikach ściąganych z całego niemal kraju, często o znanych nazwiskach, ale bez motywacji do gry. Najlepsi z nich zresztą szybko odchodzili. Do Bytomia odszedł najlepszy piłkarz tamtych czasów w regionie - Ryszard Brysiak. Podobnie klub opuścili też: najlepszy strzelec Motoru w sezonie 1970/1971 - Andrzej Kaczewski oraz Paweł Śpiewak, Andrzej Sykta i Krzysztof Rześny. Nie pomogły nawet rady Kazimierza Górskiego, wówczas trenera młodzieżówki, który w roku 1970 został konsultantem i doradcą piłkarzy Motoru. Piłkarze RKS w 1972 roku musieli opuścić 2 ligę. Już wtedy jednak pojawiły się pierwsze oznaki przeszłych sukcesów. Juniorzy wychowani przez Jerzego Adamca zdobyli w 1970 roku trzecie miejsce w kraju, a następnie w 1971 roku mistrzostwo Polski, powtarzając osiągnięcie Unii Lublin sprzed 32 lat.

Skład drużyny, która w Lublinie nie dała szans ŁKSowi Łódź, Metalowi Kluczbork i Warcie Poznań wyglądał następująco: Mariusz Korczyński, Mieczysław Szalak, Bogdan Kałkus, Marek Skrzypczyński, Sławomir Kozłowski, Mieczysław Marciniuk, Ryszard Szyba, Mirosław Biernacki, Jerzy Krawczyk, Zbigniew Stawiszyński, Jan Mrozik, Waldemar Wiater, Tadeusz Szymański, Władysław Żmuda, Marek Łukasiewicz, Antoni Piasecki, Dariusz Wojna. Wielu z nich wkrótce zajęło miejsce w pierwszej drużynie, zresztą Żmuda i Krawczyk już w niej występowali.

W 3 lidze Motor grał słabo. Wyraźnie ustępował Lubliniance i wydawało się że nici z zamiaru powrotu do 2 ligi. Tymczasem los okazał się łaskawy. PZPN zdecydował o rozszerzeniu 2 ligi do 2 grup po 16 zespołów, co sprawiło, że awans uzyskały cztery drużyny: Lublinianka Lublin, Motor, Avia i Ursus Warszawa. We wrześniu 1973 roku odbyły się pierwsze derby Motoru i Lublinianki w 2 lidze. Motorowcy gładko wygrali z wojskowymi 2:0, po strzałach Weidemana i Pulikowskiego. Po zwycięstwie z Hutnikiem 1:0 w szóstej kolejce, Motor został liderem 2 ligi, a na półmetku był tuż za Lechią Gdańsk. Potem znów prowadził, najpierw dzięki zwycięstwu 5:0 nad Włókniarzem Białystok, a następnie po sukcesie 2:1 w wyjazdowym meczu z Arką. Cały Lublin stawiał wówczas na piłkarzy RKS. Ogromny niespotykany w historii klubu sukces był już w zasięgu ręki. Trzeba było wygrać w Olsztynie ze Stomilem, słabszą drużyną, walczącą o utrzymanie się w lidze.

Motor nie wykorzystał szansy. Na kilka dni przed inauguracją MŚ w Monachium po bardzo słabym meczu przegrał w Olsztynie 0:1. Przegrał w kiepskim stylu. Prasa pisała: "Mimo deszczu, białe kostiumy większości lublinian pozostały czyste." Konsekwencją postawy piłkarzy były późniejsze dyskwalifikacje kilku z nich za nie sportowy tryb życia (październik 1974). Na niewielkie pocieszenie pozostał tytuł króla strzelców 2 ligi, który przepadł Jerzemu Krawczykowi, zdobywcy 17 bramek.

Przyszedł okres stabilizacji w czołówce 2 ligi. Motor był drugi, trzeci, czwarty. Zawsze blisko i zawsze bez szans na awans do ekstraklasy.

Jesienią 1978 roku Motor odniósł największy sukces pucharowy - był o krok od półfinału Pucharu Polski, ale po remisie 3:3 z Szombierkami gorzej strzelał karne. W styczniu 1979 zespół objął Bronisław Waligóra.

Objęcie drużyny przez Waligórę oznaczało jednocześnie wytyczenie przez zarząd jasnego celu jakim był awans. Półtoraroczny okres wspólnej pracy podporządkowany temu celowi okazał się owocny. W sezonie 1979/1980 Motor okazał się zdecydowanie najlepszym zespołem w swojej grupie 2 ligi zapewniając sobie mistrzostwo na cztery kolejki przed zakończeniem rozgrywek. Przysłowiową kropkę nad "i" postawili piłkarze 24 maja 1980 roku zwyciężając w Lublinie z Rakowem Częstochowa 1:0 po bramce Bolesława Mącika. Jednak od początku rozgrywek najgroźniejszym rywalem Motoru byli stołeczni gwardziści, którzy spadli z 1 ligi. Meczem sezonu był bezpośredni pojedynek Gwardii z Motorem rozegrany w stolicy. Przy trybunach wypełnionych lubelskimi kibicami nasi piłkarze osiągnęli korzystny dla siebie rezultat remisowy 1:1 zdobywając bramkę ze strzału Ryszarda Chaberka.

Pierwsza liga wzbudziła w naszym regionie zrozumiałe zainteresowanie. Na meczach rozgrywanych w Lublinie niemal zawsze był komplet widzów, a emocje rosły wraz z nadspodziewanie dobrymi rezultatami. Po ósmej i dziewiątej kolejce Motor zajmował drugie miejsce za łódzkim Widzewem w którym grali Zbigniew Boniek, Władysław Żmuda, Mirosław Tłokiński, Zdzisław Rozborski. Jednak późniejsze wysokie porażki z Legią 0:5 i Wisłą 1:5 pokazały, jak wiele jeszcze umiejętności brakowało lubelskim piłkarzom, by mogli nawiązywać równorzędną walkę z najlepszymi. Ostateczni Motor w sezonie 1980/1981 zakończył rozgrywki na 10 miejscu. Drugi sezon w ekstraklasie nie miał już tak dobrego początku. Po czterech kolejkach Motor spadł na ostatnie miejsce i odtąd jedynym cele było toczenie walki o uratowanie miejsca w ekstraklasie. W bardzo ważnym meczu w Lublinie Motor przegrał z Arką 0:1 i praktycznie skazał się na degradację. Ostatecznie nasi piłkarze zajęli ostatnie 16 miejsce i spadli do 2 ligi. Dwa sezony występów w gronie najlepszych drużyn w kraju rozpaliły aspiracje szerokich rzesz kibiców z Lublina i całego regionu. Piłkarze Motoru, obok wysokich porażek odnosili także efektowne zwycięstwa, jak choćby 5:1 ze Stalą Mielec, 3:2 w Warszawie z Legią, czy 3:0 z Górnikiem Zabrze. Szczęśliwie, po degradacji z 1 ligi zespół Motoru nie rozpadł się. Przyczynił się do tego m.in. start w rozgrywkach Pucharu Intertoto, w ramach których lublinianie mieli okazję grać z drużynami z Danii, Szwajcarii i RFN. Pod wodzą debiutującego w samodzielnej pracy Lesława Ćmikiewicza, Motor przystąpił do rozgrywek z wytyczonym zadaniem powrotu do ekstraklasy.

Walka o awans toczyła się do ostatniej kolejki. Po 28 meczach prowadziła Resovia mająca 1 punkt przewagi nad Motorem, ale w 29 kolejce los zetknął te drużyny w bezpośrednim pojedynku w Lublinie. 19 czerwca 1983 roku padł rekord frekwencji. Ponad 30 tysięcy widzów było świadkami efektownego zwycięstwa zespołu Ćmikiewicza - najgroźniejszy rywal został rozgromiony 4:0, a życiowy mecz rozegrał Mirosław Car, zdobywca dwóch goli z rzutów wolnych z dużej odległości. Dwie dalsze bramki strzelił Andrzej Pop i Motor objął prowadzenie w tabeli. Do pełni szczęścia pozostawało uzyskanie remisu w wyjazdowym meczu ze zdegradowaną wcześniej Polonią Warszawa. W stolicy Motor wygrał 1:0 i przypieczętował tym swój powrót do ekstraklasy. Od zwycięstwa 3:0 nad wrocławskim Śląskiem rozpoczęli piłkarze Motoru swój trzeci sezon występów w 1 lidze. Później nie było aż tak dobrze, ale rundę jesienną zespół Lesława Ćmikiewicza zakończył z bogatym dorobkiem 19 punktów, pozwalającym na spokojną pracę nad młodym zespołem. Wiosna była mniej pomyślna - Motor odniósł tylko jedno zwycięstwo i to w meczu wyjazdowym. Lubelscy kibice nie doczekali się u siebie radości z wygranej. Mimo to Motor zajął ostatecznie 10. miejsce z największym w trzyletniej historii swoich występów dorobkiem 29 punktów.

Z 1 ligi Motor spadł znowu w sezonie 1986/1987. Nie obyło się bez małego skandalu. Mecz Górnika Wałbrzych ze zdegradowanym już Motorem zakończony wynikiem 4:0, ze względu na niezbyt sportową postawę obu drużyn PZPN nakazał powtórzyć. Tym razem uzyskano wynik 0:0, który nie wzbudzał już podejrzeń.

Ponownie przed szansą powrotu do ekstraklasy Motor stanął dwa lata później. Należało tylko być lepszym w barażowym dwu meczu z 13 drużyną 1 ligi. Była to Pogoń Szczecin. Pierwszy mecz w Szczecinie zakończył się szczęśliwą porażką lublinian 2:3, a szczęśliwą dlatego że dawała nadzieje na odrobienie strat, a było już nawet 0:3. W Lublinie Motor pokonał Pogoń 2:0 i tym samym zameldował się po raz trzeci w 1 lidze. Kolejna pierwszoligowa przygoda naszych piłkarzy trwała 3 lata. Mimo efektownego zwycięstwa w Sosnowcu z Zagłębiem 5:2 w ostatniej kolejce Motor zajął 15 miejsce, pierwsze spadkowe i niestety raz na zawsze pożegnał się z występami w ekstraklasie. W 2 lidze Motorowi wiodło się różnie. Przeważnie były to lokaty w czołówce tabeli, ale zawsze coś stawało na przeszkodzie wywalczenia premiowanego miejsca. Sukcesywne pozbywanie się najlepszych piłkarzy i ciągłe pustki w kasie doprowadziły do tego, że sezon 1995/1996 Motor zakończył na 18 miejscu i tym samym spadł do 3 ligi. A po dwóch latach sięgnął dna spadając do 4 ligi, w międzyczasie zmieniając nazwę na Lubelski Klub Piłkarski. Po boiskach 4 ligi LKP tułał się przez cztery lata. W sezonie 2001/2002 lubelscy piłkarze mający w nazwie znów Motor w przekonywającym stylu wywalczyli awans do 3 ligi. Nad drugą w tabeli Tomasovią uzyskali 26 punktów przewagi. Ekipa Motoru od 2002 roku występuje w IV grupie 3. ligi. Najpierw zajął 8. miejsce (zaledwie 3 punkty przewagi nad Unią Tarnów, która już pożegnała się z rozgrywkami), potem ponownie 8. miejsce. W sezonie 2004/2005 Motor był już faworytem do awansu. Piłkarze roztrwonili jednak przewagę i na koniec sezonu uplasowali się na trzeciej pozycji (dwa punkty straty do lidera, HEKO Czermno). W następnym sezonie zespół wyraźnie odstawał już od najlepszych i mimo silnego kadrowo składu zajął odległe jak na aspiracje klubu szóste miejsce. Teraz, za kadencji Ryszarda Kuźmy kibice liczą na rychły awans, po tylu latach oczekiwania na wielką piłkę w Lublinie.

[edytuj] Sukcesy

9 sezonów w 1 lidze

19 sezonów w 2 lidze

1/4 finału Pucharu Polski: 1978/1979 i 1981/1982

Mistrzostwo Polski juniorów U-19 - 1971

Brązowy medal Mistrzostw Polski juniorów U-19 - 1970

Występy w reprezentacji Polski w barwach Motoru:

Leszek Pisz - 5 meczów: dwa z Egiptem w 1991 oraz jeden z Kuwejtem w 1991. Mecze z Austrią 19 maja 1992 i Czechosłowacją 27 maja 1992

Wychowankowie Motoru grający w reprezentacji Polski:

Władysław Żmuda
Jacek Bąk
Modest Boguszewski

Medale Mistrzostw Europy juniorów:

ME U-18 w Hiszpanii 1972 - Władysław Żmuda - brązowy medal.
ME U-18 w RFN 1981 - Modest Boguszewski i Robert Grzanka - srebrne medale

[edytuj] Pierwsza liga

Debiut:

17 sierpnia 1980 Motor - Zagłębie Sosnowiec 1:1.

Pierwsza bramka:

17 sierpnia 1980 Tadeusz Cypka w 69 minucie meczu Motor - Zagłębie Sosnowiec 1:1.

Miejsca zajmowane na koniec sezonu:

1980/1981 - dziesiąte
1981/1982 - szesnaste (spadek)
1983/1984 - dziesiąte
1984/1985 - dziewiąte {najwyższe}
1985/1986 - trzynaste
1986/1987 - szesnaste (spadek)
1989/1990 - trzynaste
1990/1991 - dziesiąte
1991/1992 - piętnaste (spadek)

Trenerzy, którzy wprowadzali Motor do ekstraklasy:

Bronisław Waligóra - 1979/1980
Lesław Ćmikiewicz - 1982/1983
Paweł Kowalski - 1988/1989

Najwyższa wygrana:

29 sierpnia 1981 Motor - Stal Mielec 5:1

Najwyższa porażka:

5 października 1986 GKS Katowice - Motor 6:0

Najwięcej bramek:

26 - Leszek Iwanicki
25 - Andrzej Pop
21 - Zbigniew Grzesiak

Król strzelców:

Leszek Iwanicki - 1984/1985 (14 goli)

W tabeli wszech czasów I ligi Motor Lublin zajmuje 35 miejsce:

9 sezonów
274 mecze
220 punktów

[edytuj] Druga liga

Debiut:

15 sierpnia 1965 Motor - Unia Racibórz 0-0

Pierwsza bramka:

22 sierpnia 1965 Stanisław Sklarek w 57 minucie z karnego w meczu Motor - Stal Mielec 2:1.

19 sezonów w 2 lidze:

Trenerzy, którzy wprowadzali Motor do 2 ligi:

Augustyn Dziwisz - 1964/1965
Marian Szymczyk - 1967/1968
Adrzej Gajewski - 1972/1973

Najwyższe wygrane:

1973/1974 Motor - Warta Poznań 6-0
1988/1989 Motor - Karpaty Krosno 6-0

Najwyższa porażka:

1994/1995 Szombierki Bytom - Motor 6-0

Najwięcej bramek:

42 - Janusz Przybyła

Królowie strzelców:

Jerzy Krawczyk - 1973/1974, 17 bramek
Janusz Kudyba - 1987/1988, 16 bramek

[edytuj] Trzecia liga

Debiut:

15 marca 1953 Ogniwo Lublin - Motor Lublin 3:2

Pierwsza bramka:

15 marca 1953 Tadeusz Szymczyk w 12 minucie meczu Ogniwo Lublin - Motor 3:2

21 sezonów w 3 lidze:

Trenerzy, którzy wprowadzali Motor do 3 ligi:

Najwyższe wygrane:

1963/1964 Motor Lublin - Hetman Zamość 11:0
1961 Motor Lublin - AZS Podlasie Biała Podlaska 13:3
1967/1968 Motor Lublin - Victoria Bartoszyce 8:0

Najwyższa porażka:

1953 - Czuwaj Przemyśl - Motor Lublin 8:0

Najwięcej bramek: dane od sezonu 1964/1965

44 - Witold Sokołowski

[edytuj] Statystyki 1986-2006

Najwięcej występów:

- 297 - Marcin Syroka (1996 - 2006; II, III i IV liga)
- 155 - Dariusz Opolski (1987 - 1989, 1992 - 1995; II liga)
- 124 - Rafał Piróg (1998 - 2002, IV liga)
- 107 - Władysław Kuraś (1986 - 1987, 1989 - 1992; I liga)

Najwięcej goli:

- 63 - Andrzej Gutek (1998 - 2003; II, III, IV liga)
- 28 - Piotr Prędota (2002 - 2006, III liga)
- 21 - Zbigniew Grzesiak (1989 - 1992, I liga)
- 16 - Janusz Kudyba (1987 - 1988, II liga)

Najwięcej goli w sezonie:

- 19 - Andrzej Gutek (2001 - 2002, IV liga)
- 17 - Jerzy Krawczyk (1973 - 1974, II liga, król strzelców)
- 16 - Janusz Kudyba (1987 - 1988, II liga, król strzelców)
- 14 - Leszek Iwanicki (1984 - 1985, I liga, król strzelców)
- 12 - Marcin Popławski 2005 - 2006, III liga)
- 9 - Zbigniew Grzesiak (1990 - 1991, I liga)

Najwyższe wygrane:

- III liga - 7:0 28 kwietnia 2006 z Tłokami Gorzyce; 4:1 2 maja 1998 z Orlętami Dęblin, 3 maja 2006 z Hutnikiem Kraków; 3:0 21 sierpnia 2005 z Wierną Małogoszcz
- IV liga - 8:1 15 maja 1999 ze Stalą Kraśnik, 27 maja 2001 z Dwernickim Stoczek Łukowski; 7:0 14 sierpnia 1999 z GLKS Rokitno, 1 maja 2002 z AZS Podlasie Biała Podlaska; 6:0 3 kwietnia 1999 z Kosovią Kosów Lacki 14 października 2001 z Unią Krzywda

Najwyższe porażki:

- II liga - 1:5 30 marca 1995 z Hetmanem Zamość; 0:6 25 maja 1995 z Szombierkami Bytom
- III liga - 0:4 15 maja 2004 z Koroną Kolporterem Kielce; 0:5 4 maja 1997 z MG MZKS Kozienice
- IV liga - 0:6 19 sierpnia 1998 z MG MZKS Kozienice, 4 czerwca 2000 z Górnikiem II Łęczna

Najwięcej punktów w sezonie:

- 13 - I liga, sezon 1986 - 1987
- 43 - II liga, sezon 1992 - 1993 (2 punkty za zwycięstwo)
- 60 - III liga, sezon 2004 - 2005
- 85 - IV liga, sezon 2001 - 2002

Najwięcej goli zdobytych w sezonie:

- 33 - I liga, sezony 1990 -1991 oraz 1991 - 1992
- 46 - II liga, sezon 1994 - 1995
- 54 - III liga, sezon 2005 - 2006
- 98 - IV liga, 2001 - 2002

Największa widownia:

- 18000 - I liga, w meczach z Widzewem Łódź (29 lipca 1989) i z Legią Warszawa (12 sierpnia 1989)
- 15000 - II liga, w meczu z Resovią Rzeszów (8 kwietnia 1989)
- 5000 - III liga, w meczu z Avią Świdnik (11 września 2005)
- 1900 - IV liga, w meczu z Lublinianką Lublin (18 listopada 2001)

[edytuj] Znani zawodnicy

Złota dziesiątka plebiscytu 55-lecia Motoru:

1. Władysław Żmuda

2. Jacek Bąk

3. Zygmunt Kalinowski

4. Ryszard Brysiak

5. Leszek Iwanicki

6. Roman Dębiński

7. Andrzej Pop

8. Witold Sokołowski

9. Maciej Famulski

10. Jerzy Krawczyk

Inni znani zawodnicy:

Mirosław Banaszek
Modest Boguszewski
Ryszard Brysiak
Paweł Bugała
Mirosław Car
Jacek Dąbrowski
Jarosław Góra
Robert Grzanka
Paweł Holc
Tomasz Jasina
Grzegorz Komor
Janusz Kudyba
Siergiej Michajłow
Dariusz Opolski
Leszek Pisz
Mieczysław Pisz
Janusz Przybyła
Artur Sejud
Marcin Syroka
Rafał Szwed

[edytuj] Kadra w sezonie 2006/2007

Studziński Tomczyk Żmuda Ptaszyński Falisiewicz Maziarz K. Drej Ljaszko Koczon Prędota Popławski
Ustawienie drużyny w rundzie wiosennej sezonu 2006/2007