Muzyka na wodzie
Z Wikipedii
Muzyka na wodzie (Water Music) Händla to zbiór 25 utworów o charakterze suity, będący przykładem barokowej muzyki rozrywkowej.
Cykl Muzyka na wodzie opublikował Händel w 1740 roku. Znajdowały się w nim utwory, które powstały na przestrzeni wielu lat, a które komponował na użytek szerszej publiczności, w ramach popularnej wówczas plenerowej muzyki rozrywkowej, granej w parkach i pałacowych ogrodach. Na kompozycję składają się tańce dworskie i ludowe, kantylenowe adagia, arie. Muzyka, przeznaczona do grania na wolnym powietrzu wymuszała skład orkiestry, oparty na smyczkach i zwiększonej obsadzie instrumentów dętych, czego przykładem jest również dzieło Händla.
Z powstaniem utworu wiąże się następująca anegdota:
Händel, który pełnił funkcję kapelmistrza na dworze elektora hanowerskiego, samowolnie porzucił pracę, udając się do Londynu z nadzieją na zrobienie szybkiej kariery na dworze królowej Anny, wielbicielki jego muzyki. Nagła śmierć królowej i objęcie tronu właśnie przez elektora Hanoveru, położyły kres tym planom. Za namową przyjaciół, mistrz uciekł się do podstępu. Skomponował kilka drobnych utworów przeznaczonych do wykonywania na wolnym powietrzu i kiedy pewnego dnia król wypłynął na przejażdżkę po Tamizie, podpłynął na swej łodzi. Nierozpoznany, zaprezentował swoją kompozycję. Król był oczarowany i przywrócił Händla do łask.
Drugim znaczącym cyklem Händla z tego gatunku są Ognie sztuczne (Firework Music) powstałe w 1749 roku.
