Program Buran

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Buran na rakiecie Energia

Wahadłowiec Buran i Antonow An-225 Mrija

Buran (burza śnieżna) – (ros. Буран) - radziecki wahadłowiec kosmiczny.

Buran jest bardzo podobny do wahadłowców amerykańskich. Kształt kadłuba, skrzydeł, wielkość, a nawet kolorystyka sprawiają, iż niewprawny obserwator mógłby pomylić obie konstrukcje, istnieją jednak między nimi znaczące różnice. W radzieckim rozwiązaniu główne silniki rakietowe zainstalowane są w rakiecie nośnej i nie są odzyskiwane (dalszy projekt zakładał odzyskiwanie głównego stopnia) w przeciwieństwie do rakiet pomocniczych. W rozwiązaniu amerykańskim silniki główne są częścią składową orbitera i również można je wykorzystywać wielokrotnie. W konsekwencji masa ładunku użytecznego Burana może być większa od masy ładunku promu amerykańskiego. Buran był wyniesiony na orbitę przez rakietę Energia na paliwo ciekłe.

W ramach programu wykonano tylko jeden bezzałogowy lot orbitalny (start: 15 listopada 1988). Po wykonaniu dwóch okrążeń Ziemi nastąpiło automatyczne lądowanie na Bajkonurze.

W chwili pierwszego i jedynego startu nie był jeszcze gotowy system podtrzymywania życia, niemożliwy był więc lot załogowy. Sytuacja finansowa ZSRR nie pozwalała na kontynuację programu. Lot Burana był swoistym 'aktem rozpaczy' zdesperowanego zespołu konstruktorów pod wodzą Gleba Łozino-Łozinskiego, który tylko w ten sposób mógł udowodnić, że całość prac nie poszła na marne.

Program rosyjskiego wahadłowca został zamknięty przez prezydenta Jelcyna w ramach cięć budżetowych w roku 1993.

Spis treści

1 Skonstruowane egzemplarze
- 1.1 Egzemplarze testowe
- 1.2 Egzemplarze orbitalne
2 Planowane misje
3 Dane techniczne
4 Linki

[edytuj] Skonstruowane egzemplarze

[edytuj] Egzemplarze testowe

Numer	Oznaczenie	Nazwa	Przeznaczenie	Obecny status
0.01	OK-1M	OK-M OK-ML-1	Testy obciążeń statycznych i ogólne sprawdzenie koncepcji projektu	Kosmodrom Bajkonur
0.02	OK-2M	OK-GLI	Testy lotu poziomowego, automatycznego lądowania i zachowanie orbitera na grzbiecie samolotu	Sinsheim, Niemcy
0.03	OK-3M	OK-KS	Testy elektroniczne i elektryczne oraz jako makieta	-
0.04	OK-4M	OK-MT OK-ML-2	Używany do opracowania dokumentacji technicznych modelowych	Kosmodrom Bajkonur
0.05	OK-5M	OK-??	Testy wibracyjne i próżniowe	-
0.06	OK-6M	OK-TVI	Testy w komorze środowiskowej (nagrzewanie, próżnia)	Moskwa
0.07	OK-7M	OK-TVA	Testy statyczne i nagrzewania	Park Gorkiego, Moskwa
0.08	OK-8M	OK-??	Testy wibracyjne i próżniowe	-

[edytuj] Egzemplarze orbitalne

Buran 1.01 podczas zapłonu silników rakiet pomocniczych Zenit

Numer	Oznaczenie	Nazwa	Status	Obecny status
1.01	OK-1K1	Buran	Pierwszy radziecki prom kosmiczny i jako jedyny wysłany w kosmos	Zniszczony w 2002 r.
1.02	OK-2K1	Pticzka	Oficjalna nazwa Burya. Drugi radziecki wahadłowiec, przeznaczony do lotu załogowego, nigdy nie wysłany w kosmos, ukończony w 97%	Kosmodrom Bajkonur
2.01	OK-1K2	Nienazwany	Pierwszy z drugiej serii radzieckich wahadłowców, ukończony w 40 %	Sinsheim, Niemcy
2.02	OK-2K2	Nienazwany	Drugi z drugiej serii radzieckich promów kosmicznych, ukończony w 20 %	-
2.03	OK-3K2	Nienazwany	Trzeci z drugiej serii radzieckich wahadłowców, zniszczony zaraz po rozpoczęciu Budowy	-

[edytuj] Planowane misje

Misja 2 - Pierwszy bezzałogowy lot orbitera 1.02, czwarty kwartał 1991
Misja 3 - Druga misja wahadłowca 1.02 (7 - 8 dniowa), miał zatankować do stacji MIR i wrócić bezpiecznie na ziemię, pierwszy kwartał 1992
Misja 4 - Drugi lot orbitera 1.01, 15 - 20 dniowa, 1993
Misja 5 - Pierwszy załogowy lot projektu, pierwszy lot 2.01, przełom 1995/1996

[edytuj] Dane techniczne

Rozpiętość:	23,90 m
Długość:	36,37 m
Wysokość:	16,40 m
Szerokość kadłuba:	5,5 m
Pojemność ładowni	320 m³
Kubatura kabiny załogi:	73 m³
Powierzchnia nośna	250 m²
Wydłużenie	2,28
Masa własna	6,2×10⁴ kg
Masa startowa	1,05×10⁵ kg
Max. masa lądowania	8,2×10⁴ kg
Masa ładunku użytecznego (orbita 250 km)	3×10⁴ kg
Masa ładunku użytecznego (orbita 450 km)	2,7×10⁴ kg
Masa ładunku powracającego	1,3×10⁴ kg
Prędkość lądowania	340 km/h