Protokół IPv6
Z Wikipedii
Protokół IPv6 (IPng – IP Next Generation) – protokół następnej generacji mający zastąpić IPv4.
Spis treści |
[edytuj] Wyzwanie
W chwili obecnej znaczącym problemem Internetu jest brak wolnych adresów IP. Problem ten jest rozwiązywany przez stosowanie translacji adresów (NAT). Globalnym rozwiązaniem tego problemu jest aktualnie rozwijana nowa wersja protokołu internetowego, właśnie IPv6.
[edytuj] Struktura
W ogólności adresy IPv6 składają się z 128 bitów, gdzie adresy Media:IPv4[1] składają się z 32 bitów. Łatwo jest sprawdzić[2], że liczba wszystkich adresów IPv6 to liczba 39 cyfrowa, dla IPv4 tylko 10 cyfrowa.
[edytuj] Postać
Przykładowy adres sieci IPv6 wygląda następująco:
3ffe:902:12::/48
Przyjmuje się, że niepodane bity są zerami (np. „::” to to samo, co „:0000:”). Przykładowy adres podany z wykorzystaniem wszystkich bitów wyglądał następująco:
3ffe:0902:0012:0000:0000:0000:0000:0000/48
W adresie „/48” oznacza długość pierwszego prefiksu wyrażona w bitach. Taka notacja jest zgodna ze specyfikacją Media:CIDR[3] i dotyczy również IPv4 (RFC1518 [1], RFC1519 [2], RFC1812 [3]).
[edytuj] Zasięg
W adresach IPv6 zasięg (ang. scope) adresu definiowany jest przez początkowe bity adresu. W ten sposób adresy rozpoczynające się od fe80: to adresy „link-local” - o zasięgu lokalnym, czyli zasięg local. Poza zasięgiem local istnieją również: host, site, global. Adresy z zasięgiem local są widoczne wyłącznie w obrębie sieci, w których końcówki mają bezpośrednie połączenie z serwerami.
[edytuj] Autokonfiguracja
Zaletą IPv6 jest autokonfiguracja (RFC2462 [11]). Hosty IPv6 korzystają m.in. z protokółu Neighbor Discovery (ND) umożliwiającego odnalezienie sąsiadujących routerów i hostów. Dzięki ND serwery mogą śledzić aktywne i osiągalne routery lub serwery, a następnie adekwatnie modyfikować swoje tablice routingu. Ponadto serwery IPv6 skanując sieć, same próbują skonfigurować swoje interfejsy.
Istnieją dwie metody takiej konfiguracji:
- stateless – nie wymaga konfiguracji hosta przy minimalnej konfiguracji routerów. Metoda ta pozwala hostom na ustalenie własnego adresu na podstawie informacji dostępnych lokalnie oraz rozgłaszanych przez routery. W tym przypadku rozgłaszany przez routery prefiks sieci służy generowaniu adresów lokalnych interfejsów.
- stateful – metoda wykorzystująca DHCPv6, hosty uzyskują wszelkie potrzebne informacje z serwera za pomocą odpowiedniej bazy danych.
[edytuj] Możliwości
Mechanizm obsługi IPv6 pozwala także na tworzenie dynamicznych tuneli dla pakietów IPv6 w istniejącej infrastrukturze IPv4 pod warunkiem, że adres źródłowy i docelowy pakietu jest adresem zgodnym z IPv4.
Do pozostałych zalet IPv6 należy zaliczyć także zmianę formatu nagłówka pakietów na nowy, bardziej plastyczny, pozwalający bez większych problemów dodawać w przyszłości nowe opcje bez zmian strukturalnych w samym nagłówku. IPv6 umożliwia również wysyłanie jumbogramów, czyli datagramów o rozmiarze większym niż 64kB.
[edytuj] Wdrażanie
Zastosowanie IPv6 w obrębie dzisiejszego Internetu korzystującego nadal protokółu IPv4 jest możliwe poprzez SIT (Simple Internet Transition), które służy do tunelowania pakietów IPv6 za pomocą pakietów IPv4. Mimo działających sieci opartych na protokole IPv6 przewiduje się, że protokół IPv4 nie wyjdzie całkowicie z użycia przez kilka, a nawet kilkanaście lat. Niemniej jednak dokonano w ostatnim czasie oficjalnego przydziału adresów IPv6 amerykańskiemu ISP z puli adresów nietestowych.
Planuje się, że przejście na protokół IPv6 będzie odbywać się stopniowo, a sieci IPv4 i IPv6 będą przez jakiś czas współistnieć. Komunikację pomiędzy nimi mają zapewnić translatory nagłówków oraz proxy, np. SOCKS64 będący modyfikacją SOCKS5 umożliwiający komunikację hostom IPv4 z innymi hostami obsługującymi wyłącznie IPv6 i vice versa.
