Wikipedysta:R a f f
Z Wikipedii
Zwabiony doskonałym pomysłem encyklopedii internetowej będę umieszczał tutaj hasła z dziedzin, na których się cokolwiek znam. A znam się trochę na psychoanalizie, neurologii, a raczej neuropsychologii.
Zachwiała mną fantazja: co by było gdyby do pracy nad Wikipedią włączyli się politycy... Miałaby 3000 haseł i 80.000 stron dyskusji i cztery portale metawiki.
Chciałbym zamieścić wspomnienie momentu sprzed kilku lat, gdy tłumaczyłem jakiś tekst z angielskiego i napotkałem na słowo disjunktion. Ponieważ nie miałem żadnego słownika pod ręką, natomiast miałem komputer, skorzystałem ze słownika Onet.pl aby sprawdzić polskie znaczenie tego słowa. Otrzymałem polskie słowo dysjunkcja. Nie znałem znaczenia także tego słowa. Wtedy po raz pierwszy podjąłem próbę, w sukces której nie wierzyłem i sprawdziłem to słowo w Wikipedii. I się udało! Trzeba zaznaczyć, że Wikipedia miała wówczas 30tys. haseł. Obecnie traktuję ją jak przeglądarkę internetową.
A oto moja prywatna lista przebojów:
[1] - Dire Straits - Telegraph road
[2] - Eddie Brickell - What I am
[3] - Eddie Brickell - Circle
[4] - Yes - And you and I
A oto prywatna lista poezji
Puszkin
Co było, nie wróci i szaty rozdzierać by próżno
Cóż, każda epoka ma własny porządek i ład
A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin
Tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł
Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkania
I tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal
A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie
I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal
Podziwiam i wielbię mój wiek, mego stwórcę i mistrza
Genialny mój wiek, piękny wiek pragnę cenić i czcić
A przecież mi żal, że jak dawniej śnią nam się bożyszcza
I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić
No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił
I wszystko już jest, cicha przystań, non-iron i wikt
A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
Górują cokoły, na których nie stoi już nikt
Co było nie wróci, wychodzę wieczorem na spacer
I nagle spojrzałem na Arbat i - ach, co za gość!
Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się
I głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś
