Rezonans Fermiego
Z Wikipedii
Rezonans Fermiego jest głównym źródłem charakterystycznych własności widm podczerwonych układów związanych przez wiązanie wodorowe. Według teorii S. Bratoża i D. Hadziego[1] [2] polega on na występowaniu zaburzenia pomiędzy blisko siebie położonymi poziomami rotacyjnymi i poziomami oscylacyjnymi elektronów uczestniczących w tych wiązaniach.
Rezonans Fermiego może wystąpić tylko wtedy, gdy drgania normalne cząsteczek o tej samej symetrii mają prawie jednakowe energie. Widma spektroskopii w podczerwieni ulegają wówczas zaburzeniu polegającemu na pojawieniu się zamiast jednego pasma, dwóch, odpowiednio o częstości wyższej i niższej.
Zjawisko rezonansu Fermiego odpowiedzialne jest za pojawienie się w widmie w podczerwieni tak zwanych okien Evansa[3]. Rezonans Fermiego został odkryty przez E. Fermiego w 1931 roku w cząsteczce dwutlenku węgla[4].
