Skrzypce Stroha
Z Wikipedii
Skrzypce Stroha to rodzaj skrzypiec wzmacniający swój dźwięk przez rezonator i czary wykonane z metalu, a nie przez drewniane pudło rezonansowe, jak w przypadku standardowych skrzypiec. Instrument swoją nazwę zawdzięcza niemieckiemu konstruktorowi o nazwisku Johannes Matthias Augustus Stroh, któremu patent na konstrukcję skrzypiec przyznano w roku 1899.
Skrzypce Stroha są znacznie głośniejsze niż ich odpowiednik z drewnianym pudłem rezonansowym. Ta cecha pozwoliła im na osiągnięcie znaczącej pozycji w początkach przemysłu nagraniowego. Ze względu na to, że nagrania mechaniczno-akustyczne drewnianych skrzypiec cechowały się nienajlepszą jakością, skrzypce Stroha stały się standardowym instrumentem w studiach nagraniowych. Zwiększenie głośności instrumentu odbywa się jednak kosztem jego jakości; dźwięk wzmacniany przez rezonatory metalowe jest ostrzejszy i bardziej "szorstki".
Po wprowadzeniu przez studia nagraniowe w drugiej połowie lat 20. XX wieku mikrofonów elektrycznych, skrzypce Stroha zaczęły tracić swoją popularność.
Kilku współczesnych muzyków, w tym Tom Waits oraz múm nadal używają skrzypiec Stroha, ze względu na ich charakterystyczny dźwięk.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Próbki dźwięku, zdjęcia i klip wideo prezentujące skrzypce Stroha
- Instytut Smithsoniański - artykuł o skrzypcach Stroha
