Vanguard 3
Z Wikipedii
Vanguard 3 | |
![]() |
|
Inne nazwy | Vanguard TV4 |
Zaangażowani | Martin, Naval Research Laboratory (USA) |
Indeks COSPAR | 1959-007A |
Rakieta nośna | Vanguard |
Miejsce startu | Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA |
Orbita (docelowa, początkowa) |
|
Perygeum | 512 km |
Apogeum | 3744 km |
Okres obiegu | 130,39 min |
Nachylenie | 33,3° |
Mimośród | 0,189872 |
Czas trwania | |
Początek misji | 18 września 1959 (05:20:07 GMT) |
Koniec misji | 11 grudnia 1959 |
Wymiary | |
Wymiary | śr. 50,8 cm |
Masa całkowita | 22,7 kg |
Vanguard 3 (właściwie: Vanguard 3C) - trzeci satelita amerykańskiej serii sztucznych satelitów Ziemi, Vanguard. Zwrócone przez satelitę dane pozwoliły na określenie dokładnych, lokalnych wartości pola magnetycznego Ziemi i na określenie dolnej granicy pasów radiacyjnych. Satelitę udało się wynieść za trzecim razem. Dwa poprzednie statku uległy zniszczeniu (zobacz też: rakieta Vanguard). Zbudowany został przez Martin Co. i Naval Research Laboratory. Vanguard 3 pozostaje na orbicie Ziemi. Jej żywotność szacuje się na 300 lat.
[edytuj] Oznaczenia
Vanguarda 3 udało się wynieść dopiero za trzecim razem, stąd jego oznaczenie C. Dwa poprzednie statki, Vanguard 3A, Vanguard 3B, nie osiągnęły docelowej orbity z powodu awarii rakiet nośnych Vanguard.
[edytuj] Budowa i działanie
Wykonany z aluminium pokrytego tlenkiem krzemu. Wewnątrz pokryty złotem, co zapewniało odpowiednią temperaturę dla urządzeń satelity. Z kulistego korpusu wystawały cztery krótkie anteny. Korzystały z nich dwa nadajniki radiowe. Satelita był stabilizowany obrotowo (50 obr./min). Odbiornik radiokomend używany był do sterowania rejestratorem taśmowym przekazującym dane poprzez układ telemetrii. Zasilanie zapewniały baterie rtęciowe. Magnetometr zabudowany był stożkową osłoną z włókna szklanego, przytwierdzoną do satelity.
[edytuj] Ładunek
- Magnetometr o dokładność 10 nT
- Komora jonizacyjna promieni X, zakres czułości 0,2 - 0,8 nm
- Detektory mikrometeoroidów